از جمله ی آن سؤال‌ها، سؤال از حکم کسانی است که از اهل بیت و نسل پیامبرند و از فرزندان عموی آن حضرت شمرده می‌شوند، ولی منکر امام زمان‌اند. او می‌پرسد: «آیا با وجود این که منکران حضرت، از ذراری پیامبرند، گمراه‌اند یا نه؟» حضرت (علیه‌السّلام) در جواب این سؤال به نکته‌ای اشاره می‌کند و می‌فرماید: میان خدا و هیچ کس، قرابت و خویشاوندی وجود ندارد که به جهت آن درباره‌اش ملاحظه‌ی خاصی صورت گیرد؛ لذا اگر فردی نافرمانی خدا را کند (هر کس که باشد) سرنوشتش دوزخ است.
یکی از موارد نافرمانی خدا، انکار امامت امام زمان یا انکار وجود اوست. آن که این نظر را داشته باشد، راهی را که می‌پیماید، راه فرزند نوح است. او به هر جا پناه برد، نجات نیابد؛ همان گونه که کوه بلند، فرزند حضرت نوح را نجات نداد.
این حدیث را روایتی که شیعه و سنّی در کتب روایی خود آورده‌اند، تایید می‌کند؛ و آن این که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: مَثل اهل بیت من، مَثل کشتی نوح است، هر کس سوار بر آن شود، نجات می‌یابد و کسی که از آن تخلّف کند، غرق می‌شود.
