تنها خداوند متعال است که اجسام را خلق و روزیها را تقسیم کرده است؛ زیرا او جسم یا حلول کننده در جسم نیست. چیزی همانند او نیست. او شنوا و داناست؛ امّا ائمّه (علیهمالسّلام) چیزی را از خدا میخواهند و خدا نیز برای آنان خلق میکند. از خدا میخواهند، خدا هم روزی میدهد. خدا چنین میکند، چون بر خود حتم کرده که خواسته ی آنان را اجابت و منزلت و شان آنها را عظیم گرداند.
عدّهای قائل بودند که خداوند (عزّوجل) قدرت خلق و رزق را بهامامانمعصوم واگذار کرده است. در مقابل، عدّهای براین عقیده بودند که این امر، محال است و بر خداوند متعال جایز نیست که امر خلق و رزق را به ائمه واگذار کند؛ زیرا، تنها خداوند متعال قادر بر خلق اجسام است. شیعیان، در این امر، بهنزاع شدید برخاستند. شخصی که در آن مجلس حاضر بود، گفت: «چرا نزد ابی جعفر محمّد بن عثمان عمری (سفیر دوم حضرت) نمیروید و در این باره از او سؤال نمیکنید تا حقّ بر شما روشن گردد؟ او تنها راه و واسطه به سوی حضرت صاحب الامر (علیهالسّلام) است.» شیعیان، بر این امر راضی شدند و نامه نوشتند و در آن، مسئله ی مورد نزاع را پرسیدند.
ولی خداوند، حق ما را بزرگ قرار داده و درخواست ما را اجابت میکند؛ لذا دعایی که میکنیم، برآورده میشود، نه این که ما، خود، جدای از خواست الهی، توان این را داشته باشیم.