این حدیث قسمتی از توقیعامام زمان (علیه‌السّلام) است که در جواب سؤال محمّد بن یعقوب از ناحیه‌ی مقدسه رسیده است. امام (علیه‌السّلام) در این توقیع تاکید فراوانی بر نمازاولوقت کرده و کسانی را که تا روشن شدن هوا و ناپدید شدن ستاره‌ها نماز صبح را به تاخیر می‌اندازند، نفرین شده دانسته است.
این حدیث قسمتی از توقیعی است که در جواب سؤال محمّد بن یعقوب از ناحیه‌ی مقدسه رسیده است. امام زمان (علیه‌السّلام) در این توقیع تاکید فراوانی بر نمازاوّلوقت کرده و کسانی را که تا روشن شدن هوا و ناپدید شدن ستاره‌ها نماز صبح را به تاخیر می‌اندازند، نفرین شده دانسته است.
وقت فضیلت که همان اولوقتنماز است و از آن در روایات به «رضوان اللّه» تعبیر شده و بهترین وقت برای نماز همین وقت است؛ زیرا: الف) در این وقت است که دستورِ به جای آوردن نماز از جانب خداوند متعال صادر شده و اهمیّت دادن به دستورهای الهی و زودتر انجام دادن آن مطلوب است. ب) نماز در حقیقت ارتباط موجود محدود و سراپا محتاج با موجود نامحدود، و بهره برداری از اوست، که این در حقیقت به نفعانسان است، و سرعت و فوریت در آن مطلوب است. ج) امام زمان (علیه‌السّلام) در اوّلوقتنماز می‌خواند، و کسانی که در این موقع نماز بخوانند، به برکتنماز آن حضرت (علیه‌السّلام)، خداوند نمازشان را قبول خواهد کرد؛ البته اختلاف افق‌ها تاثیری در این موضوع ندارد؛ به عبارت دیگر، منظور انجام نمازها در زمان واحد نیست، بلکه مقصود اتحاد در یک عنوان واحد، یعنی «ادای نماز در اولوقت» است، منتها هر کسی بر حسب افق خودش.
آخر وقت: که در روایات با تعبیر «غفران اللّه» آمده است. تاخیر نماز از اوّلوقت به آخر وقت، مذموم است؛ لذا امام زمان (علیه‌السّلام) چنین شخصی را ملعون و دور از رحمت خدا دانسته است. در روایتی دیگر از امام صادق (علیه‌السّلام) می‌خوانیم: «به جای آوردن نماز در اولوقت موجب خشنودی خداست و به جای آوردن آن در آخر وقتگناه، ولی مورد عفو و مغفرت خداوند است.»
خارج از وقت: به جا آوردن نماز در خارج از وقت آن است، که اصطلاحاً از آن به قضا تعبیر می‌شود. اگر کسی نماز خود را در داخل وقت آن به جای نیاورد، باید قضای آن را به جای آورد؛ و این به امر و دستور جدید است. حال اگر عمداً نماز را تا پایان وقت به تاخیر انداخته معصیت کرده است و باید از آن توبه کند و الاّ مورد عقوبت خداوند متعال قرار می‌گیرد؛ ولی اگر از روی سهو و نسیان بوده و در آن قصوری نداشته باشد، مورد عقوبت الهی نخواهد بود.
