هدم
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلام
باطل کننده کلام گوینده قبلی را هدم گویند.
«هدم» از اسلوب‌های بدیعی و بلاغی
قرآن ، در لغت به معنای ساقط و نابودکردن و شکستن، و در اصطلاح
علم بیان عبارت است از این که شخصی سخن متضمن معنایی را بیاورد، سپس دیگری
ضد آن را بگوید، که در حقیقت، کلام گوینده اول را هدم و نابود کند.
مانند:
۱. (وَقَالَتِ الْیَهُودُ وَالنَّصَارَی نَحْنُ اَبْنَاء اللّهِ وَاَحِبَّاؤُهُ...)؛ «و یهودان و ترسایان گفتند ما پسران
خدا و دوستان او هستیم»
که با
آیات (مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِن وَلَدٍ...)؛ « خدا فرزندی
اختیار نکرده»؛؛
(... وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ الظَّالِمِینَ)؛ «و خداوند بیدادگران را دوست نمی‌دارد»
و (... قُلْ فَلِمَ یُعَذِّبُکُم بِذُنُوبِکُم...)؛ «بگو پس چرا شما را به
کیفر گناهانتان
عذاب می‌کند»
هدم و ساقط شده است؛
۲. (اِذَا جَاءکَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ اِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ اِنَّکَ لَرَسُولُهُ...) که با
آیه (... وَاللَّهُ یَشْهَدُ اِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَکَاذِبُونَ)
هدم شده است.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «هدم».
