نَمیمٍ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَمیمٍ:(هَمّازٍ مَّشّاء بِنَميمٍ) «نَمیمٍ» مصدر يا
اسم، به معنى «سخن‌چينى كردن» است.
جملۀ: مشّاء بنميم، به كسى گفته مى‌شود كه براى برهم زدن و افساد در ميان مردم و ايجاد خصومت و دشمنى رفت‌وآمد مى‌كند و «نميمة» در
اصل، آواز كوتاه و آهسته از
حرکت چيزى و يا صداى گام نهادن به هنگام راه رفتن است.
بايد توجه داشت كه در آيه، اين هردو
وصف: «همّاز» (بسيار عيب‌جو) و «مشّاء بنميم» به صورت صيغۀ مبالغه آمده كه از نهايت اصرار اين‌گونه افراد در كارهاى زشت
حکایت مى‌كند.
به موردی از کاربرد «نَمیمٍ» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(هَمّازٍ مَّشّاء بِنَميمٍ) «كسى كه بسيار عيب‌جو و سخن چين است.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
جمله
(مَشّاءٍ بِنَميمٍ) به معناى سعايت و دو به هم زنى است، و مشاء به معناى
نقل كننده سخنان مردمى به سوى مردمى ديگر، به منظور ايجاد
فساد و تيرگى آن دو است، و مناع
خیر به معناى كسى است كه منع خيرش بسيار باشد، يا از همه مردم
منع خير مى‌كند، و يا نسبت به اهلش چنين است و نمى‌گذارد چيزى به آنان برسد.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نمیم»، ج۴، ص ۵۴۰.
