وَشْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَشْی (به فتح واو) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای نمّامی، سعایت یا سخن‌چینی است. سه مورد از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
وَشْیبه معنای نمّامی، سعایت یا سخن‌چینی است.
مورادی که در
نهج‌البلاغه استفاده شده‌اند به شرح ذیل می‌باشند.
حضرت درباره سخن‌چین فرمود:
«مَنْ أَطاعَ التَّوانِیَ ضَیَّعَ الْحُقوقَ وَ مَنْ أَطاعَ الْواشِیَ ضَیَّعَ الصَّدیقَ.»«آن كس كه از سستى
اطاعت كند، حقوق افراد را ضايع مى‌سازد و كسى كه از گفته
سخن‌چین پيروى كند، دوستى براى خود باقى نمى‌گذارد.»
(شرح‌های حکمت:
)
درباره
طاووس فرموده:
«وَإنْ ضاهَيْتَهُ بِالْملابِسِ فَهُوَ كَمَوْشِىِّ الْحُلَلِ.»«و چنانچه بخواهى آن را به پوشيدنی‌ها مانند نمايى خواهى ديد همچون پارچه‌هاى زيباى پرنقش و نگار است.»
(شرح‌های خطبه:
)
نیز درباره طاووس فرموده:
«وَلَهُ في مَوْضِعِ الْعُرْفِ قُنْزُعَةٌ خَضْراءُ مُوَشَّاةٌ.»«او در محل يال خود، كاكلى دارد؛
سبز رنگ و پر نقش و نگار.»
(شرح‌های خطبه:
)
سه مورد از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وشی»، ج۲، ص۱۱۳۹.
