• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مصدر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



اسم دلالت کننده بر حَدَث را مصدر گویند.



مصدر، اسمی است که بر حدث دلالت می‌کند، و به نظر مشهور علمای نحو، فعل از آن گرفته می‌شود ( اصل کلام است).


مصدر هر فعلی همانند فعل خود عمل می‌کند؛ یعنی در صورتی که فعل آن لازم باشد، به فاعل خود اضافه می‌شود و اگر فعل آن متعدی باشد به فاعل اضافه شده و مفعول آن منصوب خوانده می‌شود، مثل: «عجبت من ضرب زید بکرا».


در علم اصول از مصدر در مباحثی هم چون وضع و مشتق، بحث می‌شود.
[۱] کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، تهانوی، محمد اعلی بن علی، ج۲، ص۸۲۵.
[۲] فرهنگ معارف اسلامی، سجادی، جعفر، ج۴، ص۲۴۸.
[۳] کتاب التعریفات، جرجانی، محمد بن علی، ص۹۵.



وضع مصدر.


۱. کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، تهانوی، محمد اعلی بن علی، ج۲، ص۸۲۵.
۲. فرهنگ معارف اسلامی، سجادی، جعفر، ج۴، ص۲۴۸.
۳. کتاب التعریفات، جرجانی، محمد بن علی، ص۹۵.



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۷۳۸، برگرفته از «مصدر».    


رده‌های این صفحه : اصطلاحات اصولی | اصول فقه | مشتق




جعبه ابزار