• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

فَرَح (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





فَرَح (به فتح فاء و راء) از واژگان قرآن کریم به معنای شادی و شادى توأم با تکبر است.
فَرِح (به فتح فاء و کسر راء) شادمان متكبّر است.
مشتقات فَرَح که در آیات قرآن آمده عبارتند از:
فَرِحُوا (به فتح فاء و کسر راء) به معنای خوشحال؛
يَفْرَحُ‌ (به فتح یاء و سکون فاء) به معنای مسرور؛
فَلْيَفْرَحُوا (به فتح فاء و سکون لام) به معنای خوشحال شوند؛
لَفَرِحٌ‌ (به فتح فاء و کسر راء) به معنای متكبّر؛
الْفَرِحِينَ‌ (به فتح فاء و کسر راء) به معنای شادمان است.


فَرَح به معنای شادى و شادى توأم با تكبر است.
در اقرب الموارد گويد: سرور و حبور در شادى ممدوح به‌كار می‌رود، ولى فرح در شادى مذموم كه موجب تكبّر است. سرور و حبور از تفکّر ناشى است و فرح از قوّه شهوت.
فیومی در مصباح گفته: در معنى تكبّر و خرسندى و شادى به‌كار می‌رود.
طبرسی (رحمه‌الله) در مجمع ذيل‌ (إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُ‌ الْفَرِحِينَ‌) (خداوند شادى‌كنندگان مغرور را دوست نمى‌دارد.) فرموده فرح به معنى تكبّر است و شعر ذيل را شاهد می‌آورد:
و لست‌ بِمِفْرَاحٍ‌ اذ الدّهر سرّنى‌و لا جازع من صرفه المتقلّب‌
«چون روزگارم شادم كند متكبّر نمی‌شوم، از برگشت آن نيز جزع و ناله ندارم.»
راغب و زمخشری نيز آن را نقل كرده‌اند.
فَرِح (بر وزن كَتِف) شادمان متكبّر است.


به مواردی از فَرِح که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - فَرِحَ‌ (آیه ۸۱ سوره توبه)

در قرآن مجيد بيشتر در شادى‌هاى مذموم آمده كه منبعث از نيروى شهوانى و لذّات و توأم با خود پسندی است، مثل:
(فَرِحَ‌ الْمُخَلَّفُونَ بِمَقْعَدِهِمْ خِلافَ رَسُولِ اللَّهِ ...)
«باز گذاشتگان بر ماندنشان بر خلاف رسول خدا (و اينكه با او به جهاد نرفتند) شادمان شدند.»


۲.۲ - فَرِحُوا (آیه ۴۴ سوره انعام)

(حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً)
(تا كاملًا به آن خوشحال شدند، (و دل بستند) ناگهان آن‌ها را گرفتيم.)


۲.۳ - يَفْرَحُ‌ (آیه ۴ سوره روم)

در بعضى از آیات در شادى‌ ممدوح به‌كار رفته، مثل‌:
(وَ يَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ‌ الْمُؤْمِنُونَ. بِنَصْرِ اللَّهِ ...)
«آن روز مؤمنان در اثر يارى خدا مسرور می‌شوند.»


۲.۴ - فَلْيَفْرَحُوا (آیه ۵۸ سوره يونس)

(قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ‌ فَلْيَفْرَحُوا ...)
(بگو: «تنها به فضل خدا و رحمت او بايد خوشحال شوند.)


۲.۵ - لَفَرِحٌ‌ (آیه ۱۰ سوره هود)

(لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ‌ لَفَرِحٌ‌ فَخُورٌ)
«می‌گويد: بدی‌ها از من رفت، او متكبّر و فخر كننده است.»
در اين‌جا فَرِح به معنى متکبّر است، كه اين آيه نظير (وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ)
خداوند هيچ متكبّر فخرفروشى را دوست ندارد.) است.


۲.۶ - الْفَرِحِينَ‌ (آیه ۷۶ سوره قصص)

(إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ‌ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُ‌ الْفَرِحِينَ‌)
«قومش به قارون گفتند: از كثرت مال شادمان متكبّر مباش كه خدا متكبّران را دوست ندارد.»



۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۵، ص۱۵۷.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۶۲۸.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۲، ص۳۹۷.    
۴. شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۴، ص۱۳۶.    
۵. فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ج۱، ص۴۶۶.    
۶. قصص/سوره۲۸، آیه۷۶.    
۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۹۴.    
۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۴۱۶.    
۹. راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۶۲۹.    
۱۰. زمخشری، جارالله، کشاف، ج۳، ص۴۳۰.    
۱۱. توبه/سوره۹، آیه۸۱.    
۱۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۹، ص۴۸۴.    
۱۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۹، ص۳۵۸.    
۱۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۱۷۲.    
۱۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۸۶.    
۱۶. انعام/سوره۶، آیه۴۴.    
۱۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۳۲.    
۱۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۷، ص۱۳۰.    
۱۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۷، ص۱۰۸.    
۲۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۸، ص۸۹.    
۲۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۴۶۶.    
۲۲. روم/سوره۳۰، آیه۴.    
۲۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۲۳۴.    
۲۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۱۵۵.    
۲۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی،، ج۱۹، ص۹۶.    
۲۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۴۶۰.    
۲۷. یونس/سوره۱۰، آیه۵۸.    
۲۸. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۱۵.    
۲۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۱۱۹.    
۳۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۸۲.    
۳۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۳۱۵.    
۳۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۱۷۷.    
۳۳. هود/سوره۱۱، آیه۱۰.    
۳۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۲۳۳.    
۳۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۵۶.    
۳۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۱۶.    
۳۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۲۲۰.    
۳۸. حدید/سوره۵۷، آیه۲۳.    
۳۹. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۴۰.    
۴۰. قصص/سوره۲۸، آیه۷۶.    
۴۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۱۱۱.    
۴۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۷۶.    
۴۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۲۳۴.    
۴۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۴۱۶.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فرح»، ج۵، ص۱۵۷-۱۵۸.    






جعبه ابزار