در روایات فراوانی آن را یکی از القاب حضرت مهدی (عجّل‌اللّه‌تعالی‌فرجه‌الشریف) یاد کرده‌اند. بیشتر به نظر می‌رسد مقصود، معنای نخست آن باشد. این لقب نیز، از روی تقیه بوده که هرگاه شیعیان می‌خواستند مالی نزد آن حضرت یا وکیلان ایشان بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، این لقب را به کار می‌بردند. شیخ مفید به این نکته تصریح کرده، می‌نویسد: کلمۀ غریم، رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی (عجّل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشريف) را از روی تقیه یاد می‌کردند، از آن استفاده می‌نمودند.
