صَغْو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَغْو (به فتح صاد و سکون غین) از
واژگان قرآن کریم به معنای میل است.
اصغاء به معنی استماع بوده و در حقیقت میل کردن گوش به طرف سخن است.
این کلمه دوبار در
قرآن به کار رفته است.
مشتقات
صَغْو که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
صَغَتْ (به فتح صاد و غین) منحرف شده؛
لِتَصْغی (به کسر لام، فتح تاء و سکون صاد) میل کند، است.
صَغْو به معنای میل است.
«صَغَتِ النُّجُومُ وَ الشَّمْسُ صَغْواً: مَالَتْ لِلْغُرُوبِ» نجوم و
آفتاب میل به
غروب کردند.
اصغاء به معنی استماع بوده و در حقیقت میل کردن گوش به طرف سخن است.
به مواردی از
صَغْو که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اِنْ تَتُوبا اِلَی اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُکُما) «اگر شما دو نفر به
خدا توبه کنید، آن بهتر است که قلب شما دو نفر از
حق متمایل و منحرف شده.»
(وَ لِتَصْغی اِلَیْهِ اَفْئِدَةُ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ) «و تا به آن قول باطل، قلوب آنان که به
آخرت ایمان ندارند، میل کند.»
به موردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«فَأَصْغَيْتُ إِلَيْهِ سَمعِی» «گوشم را به طرف
عقیل متمایل کردم. (به حرفش گوش دادم.)»
از این مادّه فقط دو لفظ فوق در
قرآن عظیم به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صغو»، ج۴، ص۱۳۱-۱۳۰.
