• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سَوا (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





مشتقات سَوی یا سَوا که در آیات قرآن به کار رفته‌اند عبارتند از: مُساوات به معنى برابرى است در كيل يا وزن و غيره، تَسويه به معنای برابر كردن و پرداختن و مرتب گردانيدن، استواء به معنای برابرى‌، سِوی (به کسر سین) و سُوی (به ضم سین) به معنای عدل و وسط، سَویّ (به فتح سین و تشدید یاء) به معنای دور بودن از افراط و تفريط در اندازه و كيفيت، سَواء (به فتح سین) به معناى برابرى و به معنى مساوى و وسط است.



سوى: کاربردها و مشتقات سوی در آیات قرآن عبارتند از:

۱.۱ - مساوات

مساوات به معنى برابرى است در کیل يا وزن و غيره. گوئيم: اين لباس با آن مساوى است‌.
(حَتَّى إِذا ساوى‌ بَيْنَ الصَّدَفَيْنِ قالَ انْفُخُوا) «تا چون ميان دو حاشيه کوه را برابر كرد گفت: بدميد.» ذوالقرنین ميان شكاف كوه پاره‌هاى آهن را گذشت تا شكاف را پر كرد و دو لبه كوه را با هم برابر نمود.
مفاعله گاهى مثل تفعيل می‌آيد. اين آيه از آن است.


تسويه به معنای برابر كردن، پرداختن و مرتب گردانيدن است.
(ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ‌ فَسَوَّى‌) «سپس علقه شد پس او را اندازه گرفت و متعادل كرد.» تسويه ظاهرا ميان اجزاء بدن است.
ايضا در آيات‌ (الَّذِي خَلَقَ‌ فَسَوَّى‌) (همان خداوندى كه آفريد و موزون ساخت.)
(ثُمَ‌ سَوَّاكَ‌ رَجُلًا) (پس از آن تو را مرد كاملى قرار داد.)
و در آيه‌ (الَّذِي خَلَقَكَ‌ فَسَوَّاكَ‌ فَعَدَلَكَ) (همان كسى كه تو را آفريد و منظم ساخت و اعتدال بخشيد.) به نظرم مراد از «سَوَّاكَ‌» سلامت اعضاء و گذاشتن هر عضو در موضع خود و مستوى الخلقه بودن و از «عَدَلَكَ» تناسب اعضاء است.
در آيه‌ (فَإِذا سَوَّيْتُهُ‌ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي) ظاهرا فراغ از خلقت مراد است يعنى «چون او را پرداختم و از روحم در آن دميدم ...»
(تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ • إِذْ نُسَوِّيكُمْ‌ بِرَبِّ الْعالَمِينَ) اين سخن مشرکین است كه روز قیامت به خدايان دروغين خواهند گفت: «به خدا قسم در گمراهی آشكار بوديم آنگاه كه شما را با خدا برابر می‌كرديم و به جاى او معبود می‌گرفتيم.»
(لَوْ تُسَوَّى‌ بِهِمُ الْأَرْضُ) «ای كاش زمین با آن‌ها مساوى بود و بر انگيخته نمی‌شدند.»
(فَسَوَّاهُنَ‌ سَبْعَ سَماواتٍ) «آن‌ها را هفت آسمان متعادل كرد.»


استواء به معنای برابرى‌ است.
(قُلْ هَلْ‌ يَسْتَوِي‌ الْأَعْمى‌ وَ الْبَصِيرُ أَمْ هَلْ‌ تَسْتَوِي‌ الظُّلُماتُ وَ النُّورُ) (بگو: آيا نابينا و بينا يكسانند؟! يا ظلمت‌ها و نور برابرند؟!)
استواء چون با «على» متعدى شود معنى استقرار يافتن و بر قرار شدن می‌دهد مثل‌
(وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ‌ عَلَى الْجُودِيِّ) «كار به پايان رسيد و کشتی بر کوه جودی نشست و در آن قرار گرفت.»
و مثل‌ (فَإِذَا اسْتَوَيْتَ‌ أَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ عَلَى الْفُلْكِ) «چون تو و يارانت در كشتى قرار يافتيد.»
على هذا معنى آيات‌ (ثُمَ‌ اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ) و (الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ‌ اسْتَوى‌) اين است كه «خدا در تخت حكومت و تدبير استقرار يافت.» و آن كنايه از تدبير و اداره امور عالم است چنانكه‌ «يُدَبِّرُ الْأَمْرَ» آن را توضيح می‌دهد.
و چون با «الى» متعدى گردد معنى توجه و قصد و رو كردن می‌دهد. در اقرب آمده: گويند هر كه از كارى فارغ شد و كار ديگرى قصد كرد گفته می‌شود «استوى له و اليه»
[۷۸] شرتونی، سعید، اقرب الموارد.

(ثُمَ‌ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ فَسَوَّاهُنَ‌ سَبْعَ سَماواتٍ) (سپس به آسمان پرداخت؛ و آن‌ها را به صورت هفت آسمان مرتّب نمود.)
(ثُمَ‌ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ) (سپس به آفرينش آسمان پرداخت، در حالى كه بصورت دود بود.)
استوى در هر دو به معنى توجه و قصد است گاهى به معنى اعتدال و استقرار است مثل‌
(وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ اسْتَوى‌ آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً) «چون موسی قوى شد و در زندگى استقرار يافت به او درک و علم داديم‌.»
(ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوى‌ • وَ هُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلى‌) ظاهرا مراد از استوى معتدل شدن جبرئیل و آمدن به صورت انسان متوسط است. يعنى «او نيرومند است پس معتدل شد در حاليكه در ناحيه بالاتر بود.»


سوى: (لا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَ لا أَنْتَ مَكاناً سُوىً‌) (كه نه ما و نه تو، از آن تخلّف نكنيم؛ در مكانى كه نسبت به همه يكسان باشد.)
سوى به كسر و ضم سين خوانده شده و معنى آن عدل و وسط است‌. «مَكاناً» ظاهرا ظرف است و سوى صفت مكان يعنى «ميان ما و شما وقتى معين كن در مكانى را كه مسافت آن به هر دو طرف مساوى است» و شايد مكان هموار و مستوى الاطراف مراد باشد. راغب گويد سوى (به ضمّ و كسر) و سواء به معنى وسط است ... و آن وصف و ظرف به كار رود، اصلش مصدر است.


سَوِيّ: آن است كه از افراط و تفريط در اندازه و كيفيت، به دور باشد. و آن با تمام و راست و مستقيم يكى است‌.
(فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحابُ الصِّراطِ السَّوِيِ‌) (امّا به زودى خواهيد دانست چه كسى از اصحاب صراط مستقيم است»!) يعنى راه راست.
(قالَ آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَ لَيالٍ‌ سَوِيًّا) (فرمود: نشانه تو اين است كه سه شبانه روز قدرت تكلّم با مردم را نخواهى داشت؛ در حالى كه سالم هستى.) «سَوِيًّا» حال است از فاعل‌ «(تُكَلِّمَ‌)» يعنى «نشانه تو آن است كه سه شب نتوانى با مردم سخن گوئى حال آنكه سالم و صحيح هستى.»
(يَمْشِي سَوِيًّا عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ) «سالم از لغزش راه‌ می‌رود در راه راست.»


سَواء: در اصل مصدر است به معنى برابرى و به معنى مساوى و وسط (وصف و ظرف) به كار می‌رود.
مثل‌ (سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا يُؤْمِنُونَ) (كسانى كه کافر شدند، براى آنان يكسان است كه آنان را از عذاب الهی بيم دهى يا ندهى؛ ایمان نخواهند آورد.) كه به معنى مساوى است.
و مثل‌ (فَقَدْ ضَلَ‌ سَواءَ السَّبِيلِ) (به يقين از راه مستقيم عقل و فطرت گمراه شده است.) كه به معنى وسط است. بهتر است بگوئيم سواء به معنى مستوى و اضافه صفت به موصوف است يعنى «از راه راست گم شده.»
(وَ إِمَّا تَخافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِيانَةً فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ عَلى‌ سَواءٍ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْخائِنِينَ) سواء در آيه شايد مصدر باشد يعنى «اگر از خيانت قومى كه با آن‌ها پيمان بسته‌اى ترسيدى پيمان آن‌ها را با برابرى به سويشان بيانداز و نقض كن (و اعلام كن تا تو و آن‌ها در علم به نقض پيمان با هم باشيد)» و شايد بمعنى عدل باشد يعنى «با عدالت پيمان را بشكن و به خودشان رد كن.»
ايضا در آيه‌ (فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلى‌ سَواءٍ) (بگو: من به همه شما يكسان هشدار مى‌دهم.) به معنى برابرى يا عدل است.


۱. قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۳۵۷.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۳۹.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۲۳۶.    
۴. کهف/سوره۱۸، آیه۹۶.    
۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۳۶۵.    
۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۳، ص۵۰۵.    
۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۷۶۳.    
۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۱۲۷.    
۹. قیامة/سوره۷۵، آیه۳۸.    
۱۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۱۵.    
۱۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۱۸۴.    
۱۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۰۷.    
۱۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۱۳۲.    
۱۴. اعلی/سوره۸۷، آیه۲.    
۱۵. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۹۱.    
۱۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۶۵.    
۱۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۴۴۱.    
۱۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۷۱۹.    
۱۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۲۱.    
۲۰. کهف/سوره۱۸، آیه۳۷.    
۲۱. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۹۸.    
۲۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۳۱۲.    
۲۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۳، ص۴۳۲.    
۲۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۷۲۷.    
۲۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۶۵.    
۲۶. انفطار/سوره۸۲، آیه۷.    
۲۷. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۸۷.    
۲۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۲۵.    
۲۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۳۶۹.    
۳۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۸۲.    
۳۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۳۵۳.    
۳۲. حجر/سوره۱۵، آیه۲۹.    
۳۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۲۲۵.    
۳۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۳۴۲.    
۳۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۷۵۷.    
۳۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۳، ص۱۸۴.    
۳۷. شعراء/سوره۲۶، آیات۹۷-۹۸.    
۳۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۲۹۱.    
۳۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۰۷.    
۴۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۰۵.    
۴۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۳۴.    
۴۲. نساء/سوره۴، آیه۴۲.    
۴۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۴، ص۳۵۶.    
۴۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۴، ص۵۶۵.    
۴۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۷۸.    
۴۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۵، ص۱۵۴.    
۴۷. بقره/سوره۲، آیه۲۹.    
۴۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۱۴.    
۴۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۱۷۵.    
۵۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۷۳.    
۵۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۱۳.    
۵۲. رعد/سوره۱۳، آیه۱۶.    
۵۳. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۵۱.    
۵۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۳۲۵.    
۵۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۴۴۴.    
۵۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۴۳۸.    
۵۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۳، ص۴۰.    
۵۸. هود/سوره۱۱، آیه۴۴.    
۵۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۲۳۰.    
۶۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۳۴۷.    
۶۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۲۵۰.    
۶۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۶۴.    
۶۳. مؤمنون/سوره۲۳، آیه۲۸.    
۶۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۳۰.    
۶۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۰.    
۶۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۱۶۶.    
۶۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۷، ص۴۵.    
۶۸. یونس/سوره۱۰، آیه۳.    
۶۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۰.    
۷۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۱۰.    
۷۱. اِسْتَوی‌ََ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۱۳۶.    
۷۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۲۵۵.    
۷۳. طه/سوره۲۰، آیه۵.    
۷۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۱۲۰.    
۷۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۱۶۶.    
۷۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۵.    
۷۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۷.    
۷۸. شرتونی، سعید، اقرب الموارد.
۷۹. بقره/سوره۲، آیه۲۹.    
۸۰. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵.    
۸۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۱۴.    
۸۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۱۷۵.    
۸۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۷۳.    
۸۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۱۳.    
۸۵. فصلت/سوره۴۱، آیه۱۱.    
۸۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۷۷.    
۸۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۶۴.    
۸۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۵۵۳.    
۸۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۸.    
۹۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۲، ص۲۱.    
۹۱. قصص/سوره۲۸، آیه۱۴.    
۹۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۱۴.    
۹۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۱۶.    
۹۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۸۱.    
۹۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۱۶۹.    
۹۶. نجم/سوره۵۳، آیات۶-۷.    
۹۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۲۷.    
۹۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۴۳.    
۹۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۲۶۲.    
۱۰۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۳، ص۳۸۰.    
۱۰۱. طه/سوره۲۰، آیه۵۸.    
۱۰۲. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۱۵.    
۱۰۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۱۷۲.    
۱۰۴. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۲۴۰.    
۱۰۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۲۹.    
۱۰۶. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۴۰.    
۱۰۷. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۴۰.    
۱۰۸. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۴۰.    
۱۰۹. طه/سوره۲۰، آیه۱۳۵.    
۱۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۲۱.    
۱۱۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۲۴۰.    
۱۱۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۳۳۶.    
۱۱۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۶۰.    
۱۱۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۹۳.    
۱۱۵. مریم/سوره۱۹، آیه۱۰.    
۱۱۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۰۵.    
۱۱۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۱۸.    
۱۱۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۲۱.    
۱۱۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۷۸۰.    
۱۲۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۱۴۹.    
۱۲۱. ملک/سوره۶۷، آیه۲۲.    
۱۲۲. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۳۶۰.    
۱۲۳. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۳۶۰.    
۱۲۴. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۹۳.    
۱۲۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۵، ص۱۹۴.    
۱۲۶. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۴۰.    
۱۲۷. بقره/سوره۲، آیه۶.    
۱۲۸. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳.    
۱۲۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۵۲.    
۱۳۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۸۲.    
۱۳۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۲۸.    
۱۳۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۶۷.    
۱۳۳. بقره/سوره۲، آیه۱۰۸.    
۱۳۴. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۷.    
۱۳۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۲۵۷.    
۱۳۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۳۸۸.    
۱۳۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۳۵۲.    
۱۳۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۳۰۹.    
۱۳۹. انفال/سوره۸، آیه۵۸.    
۱۴۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۹، ص۱۱۳.    
۱۴۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۱۴۹.    
۱۴۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۸۵۰.    
۱۴۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۰، ص۲۴۷.    
۱۴۴. انبیاء/سوره۲۱، آیه۱۰۹.    
۱۴۵. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۳۱.    
۱۴۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۳۳۱.    
۱۴۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۴۶۸.    
۱۴۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۱۰۷.    
۱۴۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۱۷۴.    



قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سوی»، ج۳، ص۳۵۷.    






جعبه ابزار