گزارشهای رسیده درباره قرائتحمزه در برخی موارد ناسازگار است. از سویی نقل شده است که گروهی از بزرگان، نظیر احمدبن حنبل و ابوبکر شعبة‌بن عیاش، به دلایلی چون وجود مدّمفرط و سَکت فراوان و تلفظهمزه در قرائت وی، به او خرده گرفته‌اند، تاجایی که برخی آن را بدعت شمرده و نماز برطبق آن را صحیح ندانسته‌اند و از سوی دیگر نقل شده که حمزه خود چنین قرائتی را خوش نمی‌داشته و دیگران را از آن نهی می‌کرده و ترک همزه در نماز را از استادیقاری می‌دانسته است.
ابن‌جزری، به‌منظور رفع تعارض این گزارشها، گفته است که کراهت ابن‌حنبل و دیگران از قرائتحمزه، مربوط به قرائت شاگردان و راویان او و به‌سبب دخل و تصرفهای ایجاد شده در قرائت اوست.
[۴۰]ابن‌جزری، غایة‌النهایة فی طبقات القرّاء، چاپ برگشترسر، قاهره، ج۱، ص۲۶۳.
