حجیت، به معنای صحت استناد به ادله معتبر شرعی ( قطع، اماره و اصل عملی ) و درستی عمل بر طبق آنها است. در عرف هر چیزی که قابلیت داشته باشد به وسیله آن بر دیگران احتجاج شود، دارای حجیّت است، چه مولا با آن، بر بنده خود احتجاج کند و چه به عکس.
لازمه حجیت یک دلیل، منجزیت و معذریت آن است؛ یعنی در جایی که دلیل، به واقع اصابت کند، تکلیف بر مکلف منجز شده و مخالفت با آن، مستوجب عقوبت است؛ اما در جایی که حجت، به واقع اصابت نکند، تمسک به حجیت برای مکلف، عذر محسوب شده و او را از عقاب می رهاند.
مشهوراصولیون، حجیت قطع را ذاتی آن دانسته، اما حجیت سایر امارات معتبر را تعبدی می دانند؛ یعنی شارع ار روی تعبدحکم به حجت بودن آنها داده است، زیرا آنها تمام واقع را نشان نمی دهند؛ به خلاف قطع که از واقع،کشف تام می کند.
