تَفاوُت (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَفاوُت (به فتح تاء و ضم واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای تباعد دو چيز و از دست دادن همديگر است.
تَفاوُت:
تباعد دو چيز و از دست دادن همديگر است.
(الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَماواتٍ طِباقاً ما تَرى فِي خَلْقِ الرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرى مِنْ فُطُورٍ) در
خلق خدا تفاوت نيست يعنى موجودات
عالم هيچ يك آن ديگرى را
فَوت نمی‌كند و از دست نمی‌دهد.
اگر در موجودات عالم دقت كنيم، خواهيم ديد مثل حلقات زنجير همه در پى هم‌اند و از همديگر دور و كنار نيستند،
آفتاب مى‌تابد،
دریاها تبخير می‌شوند،
ابرها بوجود می‌آيند، جريان
جوّ آنها را به خشكی‌ها ميراند،
باران‌ها می‌بارند، دانه‌ها می‌رويند،
نعمت‌ها به دست مردم می‌رسند، باكتری‌ها فضولات را تجزيه كرده، به مواد كانى و اصلى تبديل می‌كنند، عده‌اى از بين می‌روند، ديگران جاى آنها را می‌گيرند. اين روش در تمام موجودات اعمّ از كوچك و بزرگ جارى است،
لذا ابتدا فرموده: «خدائی‌كه
هفت آسمان را طبقه طبقه و روی هم آفريد». بعد بطور عموم می‌گويد: «در خلق خدا تفاوت نخواهى ديد و آنها يكديگر را از دست نمی‌دهند و از همديگر كنار نمی‌شوند بار ديگر بنگر و دقّت كن آيا شكافى كه حاكى از تفاوت است مى‌بينى؟».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فوت"، ج۵، ص۲۰۶.
