تعالَوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَعالَوا:
(تَعالَوْا اِلی کَلِمَةٍ سَواءٍ بَیْنَنا) تعالَوا: جمع مذکر
«تعال» است و
«تعالین» نیز جمع مؤنث آن است.
بنا به گفته
قاموس، واژه «تعال» فعل امر است از تفاعل، یعنی «بیا بالا» (از مادّه
علوّ به معنی بلندی و
ارتفاع). در معنی
«تعال» اصلش آن است که کسی از بالا، شخصی را که در پایین قرار دارد صدا می‌زند و می‌گوید: تعال. سپس بر اثر کثرت استعمال به معنی «بیا» به کار رفته، خواه کسی که مورد خطاب است در پایین باشد یا در بالا. واژه
«تعالوا» جمعا در قرآن کریم هفت بار و به لفظ جمع مؤنث (تعالین) یک بار در آیه ۲۸
سوره احزاب خطاب به زنان
حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به کار رفته است.
به هر حال،
آیه مورد بحث یک «ندای
وحدت و
اتحاد» در برابر
اهل کتاب است،
خداوند به پیامبر می‌فرماید:
«بگو ای اهل کتاب بیایید به‌سوی سخنی که میان ما و شما مشترک است که جز خداوند یگانه را نپرستیم...»
قرآن به اهل کتاب اعلام می‌دارد که همه شما در اصل «
توحید» خود را مشترک می‌دانید، بیایید دست به دست هم داده و این اصل مشترک را بدون هیچ‌گونه پیرایه‌ای زنده کنیم و از تفسیرهای نابجا که نتیجه‌اش
شرک و دوری از توحید
خالص است خودداری نماییم.
به موردی از کاربرد
تعالَوا در
قرآن، اشاره می‌شود:
(قُلْ یا اَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْاْ اِلَی کَلَمَةٍ سَواء بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ اَلاّ نَعْبُدَ اِلاّ اللّهَ وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضًا اَرْبابًا مِّن دُونِ اللّهِ فَاِن تَوَلَّوْاْ فَقولواْ اشْهَدواْ بِاَنّا مُسْلِمونَ) (بگو: «ای اهل کتاب! بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است؛ که جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را همتای او قرار ندهیم و بعضی از ما، بعض دیگر را -غیر از خدای یگانه- به
ربوبیت نپذیرد.» هر گاه از این
دعوت، سرباز زنند، بگویید: «
گواه باشید که ما مسلمانیم.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
خطاب در این آیه به عموم اهل کتاب است و دعوت: ای اهل کتاب بیایید به سوی کلمه‌ای که... در حقیقت دعوت به این است که همه بر معنای یک کلمه متفق و مجتمع شویم، به این معنا که بر مبنای آن کلمه واحده عمل کنیم. در نتیجه معنای آیه مورد بحث چنین می‌شود: بیایید همه به این کلمه چنگ بزنیم و در نشر و
عمل به لوازم آن دست به دست هم دهیم.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تعالَوا»، ج۳، ص۲۲۹.
