تسویه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَسْویه (به فتح تاء و سکون سین) از
واژگان قرآن کریم به معنای برابر كردن، پرداختن و مرتب گردانيدن است.
تَسْويه به معنای برابر كردن، پرداختن و مرتب گردانيدن است.
(ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى) (سپس
علقه شد پس او را اندازه گرفت و متعادل كرد)
تسويه ظاهرا ميان اجزاء بدن است.
ايضا در آيات
(الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى) (همان خداوندى كه آفريد و موزون ساخت.)
(ثُمَ سَوَّاكَ رَجُلًا) (پس از آن تو را
مرد كاملى قرار داد.)
و در آيه
(الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ) (همان كسى كه تو را آفريد و منظم ساخت و
اعتدال بخشيد.)
به نظرم مراد از «
سَوَّاكَ» سلامت اعضاء و گذاشتن هر عضو در موضع خود و مستوى الخلقه بودن و از «
عَدَلَكَ» تناسب اعضاء است.
در آيه
(فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي) (چون او را پرداختم و از روحم در آن دميدم ...)
ظاهرا فراغ از خلقت مراد است.
اين سخن
مشرکین است كه
روز قیامت به خدايان دروغين خواهند گفت:
(تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ • إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعالَمِينَ) (به خدا
قسم در
گمراهی آشكار بوديم آنگاه كه شما را با خدا برابر می‌كرديم و به جاى او معبود می‌گرفتيم)
(لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الْأَرْضُ) (ای كاش
زمین با آن‌ها مساوى بود و بر انگيخته نمی‌شدند)
(فَسَوَّاهُنَ سَبْعَ سَماواتٍ) (آن‌ها را
هفت آسمان متعادل كرد)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سوی»، ج۳، ص۳۵۸.
