سمیع (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَمیع (به فتح سین) از
واژگان قرآن کریم شنوا و از
اسماء حسنی است. این واژه چهل و هفت بار در قرآن مجيد آمده و همه درباره خداوند است جز در
آیه ۲۴ سوره هود .
سَمیع به معنای شنوا و از
اسماء حسنی است.
سمیع چهل و هفت بار در قرآن مجيد آمده و همه درباره خداوند است جز در آيه
(مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمى وَ الْأَصَمِّ وَ الْبَصِيرِ وَ السَّمِيعِ ...) (حال اين دو گروه
[ مؤمنان و منكران
] ، حال «نابينا و ناشنوا» و «بينا و شنوا» است....)
و در اغلب آنها با كلمه
علیم و در بعضى با كلمه
قریب همراه است. و آن از صيغ مبالغه است مثل
رحیم و
عظیم.
سميع از
صفات ذات است و خداوند در ذات خود سميع است خواه مسموعى باشد يا نه، در
اصول کافی باب صفات الذات از
امام صادق (علیه‌السّلام) نقل شده
«لَمْ يَزَلِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رَبَّنَا وَ الْعِلْمُ ذَاتُهُ وَ لَا مَعْلُومَ. وَ السَّمْعُ ذَاتُهُ وَ لَا مَسْمُوعَ. وَ الْبَصَرُ ذَاتُهُ وَ لَا مُبْصَرَ وَ الْقُدْرَةُ ذَاتُهُ وَ لَا مَقْدُورَ. فَلَمَّا أَحْدَثَ الْأَشْيَاءَ وَ كَانَ (وُجِدَ) الْمَعْلُومُ وَقَعَ الْعِلْمُ مِنْهُ عَلَى الْمَعْلُومِ وَ السَّمْعُ عَلَى الْمَسْمُوعِ وَ الْبَصَرُ عَلَى الْمُبْصَرِ وَ الْقُدْرَةُ عَلَى الْمَقْدُورِ ....» در
نهج البلاغه خطبه ۱۵۲ فرموده :
«السَّمِيعُ لَا بِأَدَاةٍ وَ الْبَصِيرُ لَا بِتَفْرِيقِ آلَةٍ.» (شنوا است ولى نه اين كه وسيله شنوايى در اختيار داشته باشد. بينا است ولى نه اين كه به وسيله چشم و باز كردن پلک‌ها، قدرت مشاهده پيدا كند.)
روايات ديگرى نيز در اين زمينه هست.
صدوق (رحمه‌الله) در
توحید فرموده: سميع يعنى اگر مسموعى پيدا شود خدا نسبت به آن سميع است و ذات خدا سميع است معنى ديگر آنكه خدا سميع الدعاء يعنى اجابت كننده دعاست.
ابن اثیر در
نهایه گويد: سميع آن است كه از درک او هيچ مسموعى و لو مخفى هم باشد، فوت نشود خدا بدون گوش، شنواست و آن از صيغ مبالغه است.
راغب گويد: مراد از سميع دانا بودن خداست به مسموعات.
به عقيده او
(قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجادِلُكَ فِي زَوْجِها ...) يعنى «دانست خدا كلام زنى را كه با تو درباره شوهرش
مجادله می‌كرد.»
(رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ) (پروردگارا! از ما بپذير، كه تويى شنوا و دانا.)
(وَ تَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ) (و بر خدا توكّل كن، كه او شنوا و داناست.)
این واژه چهل و هفت بار در قرآن کریم آمده است.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سمع»، ج۳، ص۳۲۶.
