و «گوش‌کردن غیبت (از رادیو و مانند آن) درصورتی‌که به طور مستقیم پخش شود حرام است وگرنه از حیث استماع غیبت حرام نیست، البته از جهات دیگر مانند کشف سرّ مؤمن مثلاً و اهانت به او، ممکن است حرام شود.»
به بیان دیگر به سخن‌پراکنی برخی از رادیوها که مشتمل بر هتاکی و فحاشی و افترائات نسبت به اسلام و مقدسات اسلامی و مسلمانان و مؤمنین است «بهتر است گوش ندهند و اگر موجب تاثیر در شنونده و یا مستلزم اشاعه فساد و اباطیل باشد جایز نیست.»
استماع صدایزن جز همسر در صورت خوف وقوع در فتنه و مفسده یا به قصد التذاذ حرام است. در حرمت استماع صدایزننامحرم در غیر دو صورت فوق اختلاف است. حرمت آن به مشهور نسبت داده شده است.
در تحریرالوسیله آمده است: اقوی آن است که شنیدن صدایزن بیگانه مادامی‌که تلذذ و ریبه نباشد جایز است. و همچنین برای زن جایز است که صدایش را به مردان بیگانه بشنوند، درصورتی‌که ترس فتنه نباشد؛ اگرچه احتیاط (مستحب) در غیر مقام ضرورت، ترک آن است خصوصاً اگر زنجوان باشد. و عده‌ای، شنیدن و شنواندن را حرام دانسته‌اند و این قول ضعیف است، البته بر زن حرام است که با مردان با کیفیت مهیج صحبت کند؛ به اینکه به نازکی سخن بگوید و در کلام نرمی کند و صدایش را زیبا نماید؛ تا آنکه کسی که در قلبش مرض هست، طمع کند.
و به نظر امام خمینی «جواز طلاق به‌واسطه رادیو و بلندگو درصورتی‌که دو شاهدعادل بشنوند، بعید نیست. و حضور آن‌ها در مجلس طلاق واجب نمی‌باشد. ولی احتیاط (مستحب) خلاف آن است. این در صورتی است که طلاق در رادیو مستقیماً اجراء شود - نه به‌واسطه ضبط صوت - و حکم در ظهار مانند طلاق است.»
