استعمال ایجادی

استعمال ایجادی به کار گیری لفظ به قصد ایجاد معنا در خارج است.

فهرست مندرجات

۱ - تعریف

استعمال ایجادی، مقابل استعمال افهامی بوده و عبارت است از استعمال لفظ به قصد انشا و ایجاد معنایی که پیش از این استعمال ، در نفس الامر وجود نداشه است.

در این استعمال، لفظ، وسیله‌ای برای ایجاد معنا در خارج است؛ یعنی با این استعمال و به سبب اعتبار متکلم ، معنا ایجاد می‌گردد؛ بر خلاف استعمال افهامی، که در آن، قصد اخبار از امری است که در ذهن یا خارج (نفس الامر) وجود دارد، نه این که قصد، ایجاد امری در خارج باشد، مانند: استعمال صیغه عقد نکاح یا عقد بیع که سبب ایجاد علقه زوجیت و ملکیت در عالم اعتبار می‌شود.

۳ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص ۲۵-۲۴.

۴ - منبع