• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مدعیان مهدویت در فرق اسلامی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


در اعتقادات مسلمانان، مهدی موعود شخصیتی نجات‌بخش است که تا قبل از قیامت ظهور خواهد کرد و جهان را از ستم و بی‌داد رهایی می‌بخشد. در طول تاریخ اسلام بارها افرادی ظهور کرده و ادعا کرده‌اند که مهدی موعود هستند. این موارد در سراسر دنیای اسلام - در جنوب آسیا، آفریقا و خاورمیانه - اتفاق افتاده است. مدعیان مهدویت معمولاً قدرت سیاسی یا معنوی و یا هر دو را دارند. حتی بسیاری از این مدعیان، برای خود حکومت‌هایی تشکیل داده‌اند (مانند «مهدیه» که در اواخر قرن نوزدهم توسط محمد احمد در سودان تأسیس شد) و نیز مذاهب و فرقی بنیان گذاشتند (مانند بابیت و جنبش احمدیه).


کسانی که در تاریخ بدین عنوان شهرت یافته‌اند، به اعتباری بر سه گروه قابل تقسیم هستند.
۱. کسانی که دیگران روی انگیزه‌های خاصی، آنان را مهدی نجات‌بخش خواندند.
۲. کسانی که به انگیزۀ جاه‌طلبی و قدرت‌خواهی، چنین ادعای دروغینی داشتند.
۳. کسانی که طبق نقشه استعمار و به اشاره بیدادگران، به چنین فریبی دست یازیدند و خود را مهدی نجات‌بخش معرفی کردند.

۱.۱ - گروه اول

این واقعیت از تاریخ به دست می‌آید که برخی کسانی که ادعای مهدویت به آن‌ها نسبت داده شده، نه از سوی خود آنان سرچشمه گرفته است و نه خود بدان راضی بوده‌اند؛ بلکه یاران و پیروانشان چنین ادعایی را به آن‌ها نسبت داده و این اندیشه را گسترش دادند. البته می‌بایست خود آنان، چنین ادعاهای دروغین و نسبت‌های نادرست را به شدت نفی می‌کردند؛ اما روشن نیست چرا خود آنان، برابر این عنوان ساختگی، اعتراض نکردند و پیروانشان کوشیدند برخی نشانه‌های حضرت مهدی (علیه‌السلام) را به این چهره‌ها تطبیق و تفسیر کنند.
برای نمونه می‌توان به محمد حنفیه، زید فرزند امام سجاد (علیه‌السلام) و محمد بن عبداللّه محض اشاره کرد.

۱.۲ - گروه دوم

کسانی بودند که به انگیزه‌های فریب‌کارانه و جاه‌طلبانه، ادعای مهدویت نمودند و برای جلب عواطف و به دست آوردن قدرت، به دروغ، خود را مهدی نجات‌بخش معرفی کردند. از جملۀ این گروه، مهدی عباسی است. پدرش منصور دوانیقی ادعا کرد پسرش مهدی عباسی، همان مهدی موعود است. این در حالی است که خود او پیش از این ادعا، به محمد بن عبداللّه محض - به عنوان مهدی نجات‌بخش - دست بیعت داده بود و او را مهدی نجات‌بخش می‌دانست.

۱.۳ - گروه سوم

عناصری بودند که بر اساس نقشه و خواست استعمارگران، ادعای مهدویت کردند. استعمار پلید، برای درهم کوبیدن اسلام و ایجاد اختلاف و کینه‌توزی در جامعۀ اسلامی، نقشه‌های خائنانۀ بسیاری کشید. از نقشه‌های شیطانی استعمار در این میدان، ساختن مرام‌ها و مسلک‌های رنگارنگ میان مسلمانان و بازی با مفاهیم و اعتقادات دینی آنان بود، تا بدین وسیله، بی‌ایمانی و سست‌باوری و تزلزل دل‌ها را در جامعۀ اسلامی پدید آورد. از چیزهایی که در این میدان، از آن بهره بردند، اندیشه و عقیده به مهدی موعود بود. در این راه، برخی عناصر را به دلخواه خویش تربیت کرد و به آنان دستور داد ادعای مهدویت کنند و با همۀ امکانات در این راه به آنان یاری رساند.
[۱] قزوینی، سید محمدکاظم، امام مهدی (عجل‌الله‌تعالي‌فرجه‌الشريف) از ولادت تا ظهور، ص۵۶۵ ـ ۵۷۲.


در عصر غیبت مردمی که منتظر ظهور امام غائب خویش بودند، به مدعیان مهدویت مبتلی شدند. این عصر که با غیبت کبری امام روبرو شد با ظهور مدعیان مهدویت نیز همراه شد. امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) در نامه خود به آخرین نائب خود از غیبت بزرگی که خداوند آن را مقدر نموده خبر دادند و با پیش بینی ظهور مدعیان دروغین ارتباط با امام (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف ، ظهور خویش را مشروط به علائمی چون صیحه آسمانی و خروج سفیانی نمود تا با این نشانه آشکار مدعیان دروغین مرتبطین و نیز مهدویت رسوا شوند. علاوه براین اجرا نشدن هدف اصلی یعنی گسترش عدالت در جهان بعد از ادعای چنین افرادی دروغگویی ایشان را در این ادعا اثبات می‌کند. در این مقاله به برخی از مدعیان مهدویت در عصر غیبت کبری اشاره می‌شود که مرگ ایشان خود دلیلی بر بطلان مدعی ایشان است.
۱. در اوائل قرن چهارم عبید الله المهدی رئیس حکومت فاطمیین در مغرب با چنین ادعائی به تاسیس حکومت اسماعیلیه دست زد و عده‌ای از یارانش بر این اعتقاد بودند.
[۲] دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۲، ص۲۶۷.    
[۳] ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، دارالکتاب العربی، دوم، ۱۴۰۹ه ق، ج۲۴، ص۲۲.    

۲. محمد بن عبیدالله القائم بامرالله دومین خلیفه فاطمیین نزد قوم بربر به عنوان مهدی مطرح بود.
[۴] نویری، شهاب الدین، نهایة الارب فی فنون الادب، قاهره، دارالکتب و الوثائق القومیة، اول، ۱۴۲۳ ه ق، ج۲۸، ص۱۱۵.    

۳. المعز بن المنصور الفاطمی العبیدی نوه عبید الله المهدی، متوفی ۳۶۵هـ ق، به این نام خوانده می‌شد. یارانش او را مهدی موعودی که مالک زمین خواهد شد می‌دانستند. او اولین حاکم فاطمیین در مصر است.
[۵] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۳.

۴. حاکم بامرالله نیز از نوادگان عبیدالله المهدی در اواخر قرن چهارم مدعی مهدویت بود.
[۶] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۴.

۵. الحسین بن زکرویه بن مهرویه از فرقه قرامطه کسی است که او را به عنوان مهدی معرفی نمود. فرقه قرامطه با او در بیعت بود.
[۷] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۴.

۶. در همین قرن قرامطه با محمد بن اسماعیل که در کوفه به عنوان مهدی ظاهر شده بود بیعت کردند.
[۸] دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۱، ص۱۵۲.    

۷. در قرن پنجم شخصی به نام بلیا از اهالی بصره به عنوان مهدی قیام کرد و بصره را به آتش کشید.
[۹] دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۲، ص۱۳۶.    

۸. در همین قرن عد‌ه‌ای به مهدویت یکی از نوادگان ابراهیم بن عبدالله بن الحسن از سادات حسنی به نام ابو عبدالله الحسین بن القاسم بن علی بن عبدالله شدند. او در سال ۴۰۴ هـ ق کشته شد.
[۱۰] محلی، حمید بن احمد، الحدائق الوردیة فی مناقب الائمة الزیدیة، صنعاء، مکتبة البدر، اول، ۱۴۲۳هـ ق، ج۲، ص۱۲۱.

۹. در اوائل قرن ششم ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن تومرت البربری رئیس حکومت موحدین در مغرب با ادعای مهدویت به چنین تشکیلاتی دست پیدا کرد.
[۱۱] ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، دارالکتاب العربی، دوم، ۱۴۰۹ه ق، ج۳۶، ص۱۱۳.    
[۱۲] ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، دارالکتاب العربی، دوم، ۱۴۰۹ه ق، ج۳۶، ص۱۱۶.    
[۱۳] حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۶، ص۱۱۷.    

۱۰. در قرن هفتم احمد بن عبدالله بن هاشم ابوالعباس در قاهره به دنیا آمد و فقه شافعی را آموخت و از شاگردان تقی الدین بن دقیق بود. وی در سال ۶۸۹ هـ ق به دعاوی غلو آمیز و ادعای مهدویت پرداخت.
[۱۴] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۶.

۱۱. در همین قرن بابا اسحاق از صوفیه که نام او محمد قرمانی است در اناطولی در زمان حکومت سلطان سلیمان از شاهان عثمانی مدعی مهدویت شد. سرانجام کیخسرو امیر قونیه او را کشت.
[۱۵] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۸.

۱۲. در همین قرن بایزید ترکمانی مقیم قونیه مدعی مهدویت شد.
[۱۶] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.

۱۳. در آخر قرن هفتم، عباس ریفی خود را فاطمی و به عنوان مهدی معرفی نمود و به قتل و غارت مشغول شد.
[۱۷] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۵.

۱۴. مردی مصری در زمان حکومت سلسله ایوبیان خروج کرد و از طرف حکومت به مراکش تبعید شد و در آنجا کشته شد.
[۱۸] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۸.

۱۵. در قرن هشتم، شخصی از طائفه نصیریه از جبال لبنان در سال ۷۱۷ هـ ق، خود را به عنوان محمد بن الحسن القائم به امرالله معرفی نمود.
[۱۹] حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۸، ص۷۸.    
اسم اصلی این مدعی قرطیاوس بوده است.
[۲۰] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۵.
[۲۱] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۳۸۰.

۱۶. در همین قرن تمرتاش بن النوین جوبان مدعی مهدویت شد و لی پدرش او را از این امر بازداشت و توسط حاکم آن روز به ولایت روم منصوب شد.
[۲۲] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۸.

۱۷. در همین قرن شخصی به نام اوصی در مصر مدعی مهدویت شد.
[۲۳] دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۴، ص۱۴۳.

۱۸. در این قرن سید محمد گجراتی هندی در گجرات هند مدعی مهدویت شد و به قتل رسید.
[۲۴] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۹.

۱۹. در اواخر قرن هشتم شخصی به نام حسن بن عبدالله الاخلاطی الحسینی، که به کیمیاگری مشغول و معروف بود، نزد پیروانش به مهدی موعود مشهور بود.
[۲۵] حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۸، ص۶۰۸.    

۲۰. موسی الکردی از اهالی کردستان در زمان شاه خدا بنده الجایتو، مدعی مهدویت شد و خدابنده او را کشت.
[۲۶] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.

۲۱. ابوالکرم الدارانی در بخارا مدعی مهدویت شد. جرماغون از پادشاهان مغول او و پیروانش را کشت.
[۲۷] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.

۲۲. در اوائل قرن نهم نیز شخصی از متصوفه به نام تویزری از بلاد تونس خود را فاطمی موعود منتظر خواند و یارانش از اهل سوس بر این اعتقاد بودند.
[۲۸] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۵.

۲۳. در اواسط قرن نهم الشیخ شمس الدین محمد بن احمد الفریانی المغربی مدعی مهدویت شد.
[۲۹] حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۹، ص۳۸۱.    

۲۴. سید محمد مشهدی از اهالی مشهد در زمان فرخ سیر، مدعی مهدویت شد و فرخ سیر از سلاطین هند از او حمایت نمود. وی مذهبی به نام خفشانی به وجود آورد و بعد مدعی نبوت و وحی شد.
[۳۰] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.

۲۵. در قرن نهم سال ۸۴۰هـ ق رئیس فرقه مشعشعیه (سید محمد مشعشع) که به تاسیس حکومت مشعشعین موفق شده بود به طریق مکاشفه مدعی مهدویت شد. وی محمد بن فلاح بن هبة الله از سلاله امام کاظم (علیه‌السّلام) معرفی شده است. وی بر هویزه واقع در بین بصره و واسط سلطه پیدا کرد و در سال ۸۶۱ هـ ق نیز بر خوزستان حاکم شد.
[۳۱] الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۶، ص۳۳۲.    
او بارگاه امیرالمومنین علی (علیه‌السّلام) را تخریب کرد.
[۳۲] القاسم، محمود عبدالروف، الکشف عن حقیقه الصوفیه، بی جا، بی تا، ص۳۴۵.

۲۶. سید علی بن محمد موسوی از سادات مشعشعی هویزه که مقیم هند بود مدعی مهدویت شد و در هند کشته شد.
[۳۳] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.

۲۷. ملا عرشی کاشانی در سال ۸۵۰ هـ ق مدعی مهدویت شد و کم کم مدعی نبوت و در سال ۸۸۰ هـ ق کشته شد.
[۳۴] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.

۲۸. میرزای بلخی از عالمان بلخ در سال ۸۹۰ هـ ق مدعی مهدویت شد و کشته شد.
[۳۵] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.

۲۹. محمد بن یوسف الجونبوری (جونفوری) الهندی (۸۴۷- ۹۱۰ هـ ق) در قرن نهم و دهم مدعی مهدویت شد. وی در ظاهر زاهد و بسیار متقی بود و به همین دلیل مردم بسیاری به وی رجوع کردند. او به شهرهای مختلف هند و خراسان مسافرت کرده بود و حج نیز انجام داده بود، اما به مدینه برای زیارت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نرفته بود. او دلیل این ادعا را بدون واسطه از خداوند بیان می‌کرد که به او اینچنین وحی شده است.
[۳۶] هندی نیشابوری، سید میرحامد حسین، عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار، اصفهان، کتابخانه عمومی امام امیرالمومنین علی علیه‌السلام، دوم، ۱۳۶۶هـ ق، ج۱۴، ص۳۷۳.
[۳۷] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.

۳۰. در این قرن مردی طرابلسی خروج نمود و مدعی مهدویت بود. وی در جنگ با ناپائون بناپارت کشته شد.
[۳۸] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۵.

۳۱. در سال ۹۰۰ هـ ق شیخ عبدالقدیر بخارائی در بخاری مدعی مهدویت شد و امیر بخارا او را کشت.
[۳۹] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۱.

۳۲. در قرن دهم شیخ علائی الحسن که نائب شیخ سلیم عارف بود، مدعی مهدویت شد. وی در شهر بیانه هند ساکن بود.
[۴۰] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.

۳۳. در مغرب در سال ۹۵۰ هـ ق، شیخ مغربی مدعی مهدویت شد.
[۴۱] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص. ۱۱۱۸.

۳۴. حسین اللحیدی یکی دیگر از مدعیان مهدویت است که عالمان اهل سنت در رد او کتاب نوشته‌اند.
[۴۲] الحمید، عبدالکریم بن صالح، الحق المستبین فی بیان ضلال اللحیدی حسین، ص۷۱.

۳۵. در قرن یازدهم ابو العباس احمد بن عبدالله السجلماسی المغربی معروف به ابن ابی محلی مدعی مهدویت شد. وی در ابتدا فقیه بود بعد به تصوف گرایش پیدا کرد که در این مرحله خیالات واهی به فکر او وارد شد.
[۴۳] الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۱، ص۱۶۱.    

۳۶. در قرن یازدهم در روستای ازمک از نواحی شهرروز شخصی به نام محمد ادعای مهدویت نمود و مردم بسیاری به او گرویدند. احمد خان کردی حاکم ان منطقه به آنها حمله کرد و تعدادی از طرفداران او را کشت و خود وی دستگیر شد و توبه نمود.
[۴۴] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۳۹.

۳۷. در قرن یازدهم عده‌ای معتقد به مهدویت یکی از عالمان سنی صوفی به نام محمد بن علی بن ابی بکر بن عبدالرحمن السقاف الحضرمی شدند.
[۴۵] المحبی، محمد أمین بن فضل الله، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۴، ص۴۳.    

۳۸. عبد القادر بن علی المحیرسی الزیدی الحیمی الیمانی، از جمله کسانی بوده که در این قرن مدعی مهدویت شد. او در سال ۱۰۷۷ هـ ق دار فانی را وداع می‌کند.
[۴۶] الشوکانی، محمد بن علی، البدر الطالع بمحاسن من بعد القرن السابع، ص۳۷۰.    

۳۹. در همین قرن به سال ۱۰۸۱هـ ق، عبدالله العجمی روز جمعه ۲۶ ماه رمضان، در مسجدالحرام مدعی مهدویت شد و در آنجا کشته شد.
[۴۷] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.

۴۰. سید احمد بریلویی نیز از جمله کسانی است که عده‌ای قائل به مهدویت او شدند.
[۴۸] العظیم آبادی، محمد شمس الحق، عون المعبود، ج۱۱، ص۲۴۸.    

۴۱. در قرن دوازدهم هاشم شاه نور بخش مدعی مهدویت بود.
[۴۹] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.

۴۲. در قرن سیزدهم برخی قائل به مهدویت محمد اسماعیل بن عبد الغنی بن الشاه ولی الله الدهلوی العمری شدند و یارانش کشته شدن او را در برابر جنگ با کفار در هند منکر شده و معتقدند که او زنده است. این مطلب در مورد احمد بریلویی نیز گفته شده است.
[۵۰] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۴۰.

۴۳. در اوائل قرن سیزدهم (۱۲۰۳هـ ق) مردی بنگالی در ماه رجب در مسجدالحرام مدعی مهدویت شد و شریف مکه با او جنگید و او را کشت.
[۵۱] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.

۴۴. در اواخر همین قرن محمد بن احمد بن عبدالله السودانی الصوفی در سودان ادعای مهدویت نمود. او با دشمنان انگلیسی در آن منطقه جنگیده بود.
[۵۲] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۴۱.

۴۵. شیخ سعید الیمانی ملقب به فقیه در سال ۱۲۵۶ هـ ق، در یمن مدعی مهدویت شد که توسط امام الهادی، پادشاه یمن کشته شد.
[۵۳] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.

۴۶. میرزا طاهر مشهور به حکاک از شاگردان سید کاظم رشتی رئیس شیخیه است. وی در استانبول خود را از طرف تمام انبیاء مبعوث می‌دانست و چون کارش بالا گرفت مدعی مهدویت شد. پیروان وی را طاهریه می‌گویند.
[۵۴] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۹.

۴۷. شیخ مهدی قزوینی از شاگردان سید کاظم رشتی در خفاء مدعی مهدویت بود بطوریکه بعد از مرگش کتبی از وی در این زمینه یافت شد.
[۵۵] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۹.

۴۸. از مهمترین اشخاصی که در قرن سیزدهم به ادعای مهدویت مشهور شد، علی محمد باب شیرازی فرزند رضا شیرازی است. وی در ابتدا ادعای جانشینی سید کاظم رشتی از فرقه شیخیه را نمود و بعد مدعی بابیت و نیابت و ارتباط با امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) شد. بعد از مدتی ادعای مهدویت سر داد. البته نبوت و ربوبیت نیز در رساله‌ها و نوشته‌های وی نیز ادعا شده و با نوشتن کتاب بیان مدعی است که خداوند آن را بر او نازل نموده. وی در سال ۱۲۶۶ هـ ق اعدام شد.
[۵۶] الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۵، ص۱۷.    

۴۹. سید محمد همدانی از شاگردان شیخ احمد احسائی بود. وی بعد از ورود به هند به ترویج مسلک شیخیه پرداخت و بعد خود مدعی مهدویت شد. او در سال ۱۲۷۷ هـ ق، در گذشت.
[۵۷] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.

۵۰. سید ولی الله شاگرد شیخ احمد احسائی، مقیم بمبئی مدعی مهدویت بود.
[۵۸] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.

۵۱. میرزا حسن از شاگردان حاجی کریم خان کرمانی رئیس شیخیه در کرمان، در هند به ترویج کلمات حاجی کریم خان مشغول بود و بعد از ان مدعی مهدویت شد.
[۵۹] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.

۵۲. مهدی سودانی در قرن سیزدهم و چهاردهم در سودان مدعی مهدویت شد.
[۶۰] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۵.

۵۳. در قرن چهاردهم در هند، غلام احمد قادیانی مدعی مهدویت شد. وی از اهل سنت هند بوده و خود را مجدد دین در این قرن معرفی می‌نمود و سپس مدعی الهام شد و بعد از آن ادعای مهدویت نمود و بعد مدعی شد که او عیسی (علیه‌السّلام) است که در آخر الزمان ظاهر خواهد شد. این مدعی در سال ۱۳۲۶ هـ ق دارفانی را وداع گفت.
[۶۱] الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۱، ص۲۵۶.    

۵۴. غلامرضا شاه عراقی معروف به مرکب ساز که در سال ۱۳۴۰هـ ق درگذشت، مدعی مهدویت بوده است.
[۶۲] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.

۵۵. محمد سنوسی نیز در لیبی مدعی مهدویت بوده است.
[۶۳] طباطبائی حسنی، سید محمد علی، مائتان وخمسون علامة حتی ظهور الامام المهدی علیه‌السّلام، ص۱۱۸.

۵۶. سید بن علیشاه هندی از مرتاضین هند که سالها در صحن مطهر امیرالمومنین علی (علیه‌السّلام) در یکی از حجرات ساکن بود و خانقاه نیز داشته، مدعی مهدویت بود. وی در سال ۱۳۴۲ درگذشت.
[۶۴] طباطبائی حسنی، سید محمد علی، مائتان وخمسون علامة حتی ظهور الامام المهدی علیه‌السّلام، ص۱۱۸.

۵۷. سید محمد بن علی بن احمد ادریسی، در شهر صبیا در سال ۱۳۲۳هـ ق، مدعی مهدویت شد.
[۶۵] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.

۵۸. در قرن معاصر نیز یکی از دانشجویان وهابی از دانشگاه محمد بن سعود در ریاض به نام محمد بن عبدالله القحطانی بعد از چهار سال خود را فارغ التحصیل می‌کند و مدعی می‌شود که در رؤیا گفته شده که وی مهدی منتظر است. عده‌ای از طلاب وهابی با وی بیعت می‌کنند و او در سال ۱۴۰۰ هـ ق به مسجدالحرام حمله می‌کند و مردم را به خاک خون می‌کشد که به فتنه حرم مشهور است.
[۶۶] سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۴۳.

تمام این افرادی که ذکر شدند مدعی مهدویت شخصی بودند اما بسیاری از صوفیه از جمله مولوی در مثنوی قائل به مهدویت نوعی هستند.
پس به هر دوری ولیی قائم است تا قیامت آزمایــــش لازم است
پس امام حی قائم آن ولی است خواه از نسل عمر خواه از علی
[۶۷] مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت۸۱۵.

یکی از این افراد که خود را مهدی نامید و معتقد به مهدویت نوعیه بود میرزا مشتاق علی شیرازی است.
[۶۸] مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۱.


ادعای مهدویت؛ نفس زکیه؛ سیدمحمد جونپوری؛ ابن‌تومرت.

۱. ↑ قزوینی، سید محمدکاظم، امام مهدی (عجل‌الله‌تعالي‌فرجه‌الشريف) از ولادت تا ظهور، ص۵۶۵ ـ ۵۷۲.
۲. ↑ دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۲، ص۲۶۷.    
۳. ↑ ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، دارالکتاب العربی، دوم، ۱۴۰۹ه ق، ج۲۴، ص۲۲.    
۴. ↑ نویری، شهاب الدین، نهایة الارب فی فنون الادب، قاهره، دارالکتب و الوثائق القومیة، اول، ۱۴۲۳ ه ق، ج۲۸، ص۱۱۵.    
۵. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۳.
۶. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۴.
۷. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۴.
۸. ↑ دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۱، ص۱۵۲.    
۹. ↑ دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۲، ص۱۳۶.    
۱۰. ↑ محلی، حمید بن احمد، الحدائق الوردیة فی مناقب الائمة الزیدیة، صنعاء، مکتبة البدر، اول، ۱۴۲۳هـ ق، ج۲، ص۱۲۱.
۱۱. ↑ ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، دارالکتاب العربی، دوم، ۱۴۰۹ه ق، ج۳۶، ص۱۱۳.    
۱۲. ↑ ذهبی، شمس الدین، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، دارالکتاب العربی، دوم، ۱۴۰۹ه ق، ج۳۶، ص۱۱۶.    
۱۳. ↑ حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۶، ص۱۱۷.    
۱۴. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۶.
۱۵. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۸.
۱۶. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.
۱۷. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۵.
۱۸. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۸.
۱۹. ↑ حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۸، ص۷۸.    
۲۰. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۵.
۲۱. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۳۸۰.
۲۲. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۲۸.
۲۳. ↑ دمشقی، ابن کثیر، البدایه والنهایه، بیروت، بیروت، دارالفکر، بی تا، ج۱۴، ص۱۴۳.
۲۴. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۹.
۲۵. ↑ حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۸، ص۶۰۸.    
۲۶. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.
۲۷. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.
۲۸. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۵.
۲۹. ↑ حنبلی، ابن العماد، شذرات الذهب، ج۹، ص۳۸۱.    
۳۰. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.
۳۱. ↑ الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۶، ص۳۳۲.    
۳۲. ↑ القاسم، محمود عبدالروف، الکشف عن حقیقه الصوفیه، بی جا، بی تا، ص۳۴۵.
۳۳. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.
۳۴. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.
۳۵. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۲۱.
۳۶. ↑ هندی نیشابوری، سید میرحامد حسین، عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار، اصفهان، کتابخانه عمومی امام امیرالمومنین علی علیه‌السلام، دوم، ۱۳۶۶هـ ق، ج۱۴، ص۳۷۳.
۳۷. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ج۳، ص۱۱۱۶.
۳۸. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۵.
۳۹. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۱.
۴۰. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.
۴۱. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص. ۱۱۱۸.
۴۲. ↑ الحمید، عبدالکریم بن صالح، الحق المستبین فی بیان ضلال اللحیدی حسین، ص۷۱.
۴۳. ↑ الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۱، ص۱۶۱.    
۴۴. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۳۹.
۴۵. ↑ المحبی، محمد أمین بن فضل الله، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۴، ص۴۳.    
۴۶. ↑ الشوکانی، محمد بن علی، البدر الطالع بمحاسن من بعد القرن السابع، ص۳۷۰.    
۴۷. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.
۴۸. ↑ العظیم آبادی، محمد شمس الحق، عون المعبود، ج۱۱، ص۲۴۸.    
۴۹. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.
۵۰. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۴۰.
۵۱. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.
۵۲. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۴۱.
۵۳. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.
۵۴. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۹.
۵۵. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۹.
۵۶. ↑ الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۵، ص۱۷.    
۵۷. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.
۵۸. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.
۵۹. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.
۶۰. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۵.
۶۱. ↑ الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالملایین، ۱۹۸۰، ج۱، ص۲۵۶.    
۶۲. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۰.
۶۳. ↑ طباطبائی حسنی، سید محمد علی، مائتان وخمسون علامة حتی ظهور الامام المهدی علیه‌السّلام، ص۱۱۸.
۶۴. ↑ طباطبائی حسنی، سید محمد علی، مائتان وخمسون علامة حتی ظهور الامام المهدی علیه‌السّلام، ص۱۱۸.
۶۵. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۱۷.
۶۶. ↑ سیوطی، جلال الدین، العرف الوردی فی اخبار المهدی، بی جا، بی تا، ص۴۳.
۶۷. ↑ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت۸۱۵.
۶۸. ↑ مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات حر، دوم، ۱۳۷۷، ص۱۱۲۱.


فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۸۹، برگرفته از مقاله «مدعیان مهدویت».    
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «مدعیان مهدویت در فرق اسلامی» تاریخ بازیابی ۹۵/۰۱/۲۵.    


رده‌های این صفحه : غیبت کبری | کلام | مدعیان مهدویت | مقالات پژوهه | مهدویت
جعبه ابزار