محیط زیست
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محیط زیست عصر حاضر، بحثی کاملاً تازه است که در هیچ مکتب دیگری سابقه نداشته است؛ اما میتوان قواعد و مقررات مورد نیاز آن را از متون دینی
استخراج کرد.
محیط زیست با
مفهوم رایج و متداول آن در عصر حاضر، بحثی کاملاً نو و تازه است که نه در
اسلام و نه در هیچ مکتب دیگری سابقه نداشته است؛ اما میتوان قواعد و مقررات مورد نیاز آن را از متون دینی
استخراج کرد؛ به طوری که میتوان یک
مکتب زیست محیطی جامع را ارائه کرد.
بیتردید، موضوع آلودگی محیط زیست یکی از مهمترین معضلاتی است که انسان معاصر را با چالشهای جدی روبهرو کرده است. این مسأله از آن جهت دارای اهمیت است، که علائم
تهدید کننده
حیات، آشکار شده و
نسل حاضر و آینده را به دلیل آلودگیهای گسترده زیست محیطی، با تهدید مواجه ساخته است. از سوی دیگر، انسان بدون داشتن محیط زیستی امن و
سالم، قادر نخواهد بود به زندگی طبیعی خود ادامه دهد. به همین جهت، حفظ و حمایت از محیط زیست و
سالم نگه داشتن آن، به عنوان یکی از مهمترین نیازهای اساسی برای ادامه حیات، مورد توجه و عنایت همگان قرار گرفته است.
حق انسانها در داشتن محیط زیستی امن و
سالم، به عنوان یک حق بشری در کنار سایر حقوق شناخته شده برای بشر، چند سالی است که مورد بحث و بررسی محافل علمی و طرفداران محیط زیست است. در این نوشتار، مبانی حق بهرهمندی از محیط زیست
سالم، از دیدگاه
قرآن کریم مورد بحث و بررسی قرار میگیرد.
حفظ محیط زیست، پاسخ به یکی از نیازهای امروز
جامعه برای نگاهداری بیش‌تر از محیط زیست و
رعایت حقوق عمومی است و
تخریب محیط زیست معلول نابرابریهای اجتماعی و استفادههای غلط از
طبیعت و یکی از عوامل
تضییع حقوق انسانهاست.
با نگاهی به متون دینی میتوان دریافت که محیط زیست و توجه به تأمین
سلامت آن و حرکت در جهت دستیابی به محیط
سالم، از حقوق اساسی بشر است؛ همانگونه که تخریب محیط زیست در اثر نشناختن حقوق بشر است.
انسان به عنوان اشرف مخلوقات و جانشین
خداوند بر روی
زمین، حق دارد از نعمتهای الهی استفاده کند؛ اما این استفاده نباید آنچنان باشد که حق دیگران در بهرهبرداری از این
نعمت الهی در خطر قرار گیرد. به عبارت دیگر، انسان همانگونه که حق استفاده و بهرهمندی از محیط زیست
سالم را دارد، مسؤولیت درست استفاده کردن از آن را نیز بر عهده دارد.
با نگاهی به وضعیت فعلی محیط زیست، در مییابیم که انسانها در بهرهبرداری از طبیعت و محیط زیست به مسؤولیت خود در حفظ و حراست از آن به درستی عمل نکردهاند. شاهد این سخن،
بحران عظیمی است که محیط زیست دچار آن شده است. تخریب و نابودی روز افزون جنگلها و
مراتع، نابودی گونههای نادر گیاهی و جانوری، آلودگی
آب،
خاک و
هوا، استفاده از
سلاحهای هسته‌ای و
شیمیایی، ورود
مواد نفتی و آلایندههای دیگر مانند:
فاضلاب کارخانهها و مجتمعهای صنعتی به
رودخانه‌ها و
دریاها، آسیب دیدن
لایه ازن،
بارانهای اسیدی، مصرف روز افزون
سوختهای فسیلی، استفاده بیرویه از
سموم دفع آفات نباتی و دهها عامل آلودهکننده دیگر که نام بردن از آن‌ها فقط بر تلخ کامی و ناراحتی انسان میافزاید گویای این واقعیت مهم است که بشر در
داد و ستد خود با محیط زیست، راه خطرناک و مهلکی را در پیش گرفته که نتیجه آن چیزی جز به خطر افتادن
سلامت و
حیات انسان و دیگر موجودات نخواهد بود.
اندکی تأمل و تفکر در آمارهایی که همه روزه در مورد وضعیت محیط زیست بیان میشود، کافی است تا انسان خود را بر لب پرتگاهی احساس کند که ساخته و پرداخته خود اوست.
در مقابله با این خطر بزرگ که موجودیت انسان و دیگر جانداران را با
تهدید رو به رو کرده است، تلاشهای فراوانی در سطح جهان صورت گرفته تا از شدت و پیشرفت این
بحران کاسته شود. برگزاری دهها
کنفرانس بزرگ جهانی مانند «
کنفرانس استکهلم، درباره محیط زیست انسانی»، (این کنفرانس به موجب قطعنامه شماره (××III) ۲۳۹۸ مجمع عمومی، از پنجم تا شانزدهم ژوئن ۱۹۷۲، در شهر «استکهلم» پایتخت
سوئد برگزار شد. این کنفرانس، بزرگترین کنفرانس بینالمللی در مورد محیط زیست بود که تا این تاریخ تشکیل شده بود و در آن، بیش از ۶۰۰۰ نفر به نمایندگی از ۱۱۳ کشور و نزدیک به همین تعداد نمایندگانی از سازمانهای بینالمللی و ۷۰۰ ناظر اعزامی از ۴۰۰ سازمان غیر دولتی و ۱۵۰۰ خبرنگار شرکت داشتند. در این کنفرانس چند
سند مهم به تصویب رسید، که از جمله میتوان به «
اعلامیه کنفرانس ملل متحد در مورد محیط زیست» در ۲۶ اصل با
هدف حفاظت از محیط زیست و یک دستورالعمل یا «برنامه عمل» مشتمل بر ۱۰۹
توصیه، در مورد تمهیدات هماهنگ برای مقابله با مشکلات زیست محیطی اشاره کرد.
«
کنفرانس ریو، درباره محیط زیست و توسعه» (بیست سال پس از کنفرانس استکهلم،
سازمان ملل در راستای رفع نارساییها و کمبودهای موجود، و با توجه به شرایط جدید، کنفرانسی را تحت عنوان «کنفرانس ملل متحد درباره محیط زیست و توسعه»، از سوم تا چهاردهم ژوئن ۱۹۹۲، در شهر «
ریودوژانیرو» پایتخت
برزیل برگزار کرد. در این کنفرانس که به موجب قطعنامه ۲۲۸/۴۴ مجمع عمومی تشکیل شد، ۱۷۲ دولت، ۶ سازمان بینالمللی وابسته به سازمان ملل، ۰۰۰/۱۰ نفر شرکت کننده شامل ۱۱۶ نفر از سران دولتها، ۱۴۰۰ نفر از سازمانهای غیردولتی و حدود ۹۰۰۰ روزنامهنگار شرکت داشتند. مسائل مطرح شده در این کنفرانس عبارت بود از: محافظت از
اتمسفر، کنترل آلودگی هوا، حفاظت از تنوّع گونهها، دفع صحیح مواد زائد، بهبود کیفیت زندگی،
سلامت انسانها، حفاظت از
اقیانوسها، حفاظت از
جنگلها و بالاخره مسائل مالی جهت مبارزه با آلودگی محیط زیست. اسناد تصویب شده در این کنفرانس عبارت بودند از: «اعلامیه کنفرانس ملل متحد درباره محیط زیست و توسعه»، «اعلامیه اصول در مورد جنگلها»، «طرح اقدام برای قرن ۲۱». در ضمن در حاشیه این کنفرانس دو سند مهم دیگر با عناوین «کنوانسیون تنوّع گونههای زیستی» و «کنوانسیون تغییرات آب و هوایی» هم به تصویب رسید.
و به تازگی، برگزاری «اجلاس
ژوهانسبورگ» (پس از گذشت ۱۰ سال از
کنفرانس ریو، کنفرانس بزرگ زیست محیطی با عنوان «
کنفرانس سران توسعه پایدار»، از بیست و ششم آگوست تا چهارم سپتامبر ۲۰۰۲ در ژوهانسبورگ، پایتخت آفریقای جنوبی با هدف بررسی و ارزیابی اجرای دستور کار ۲۱، که در کنفرانس ریو به تصویب رسیده بود، برگزار شد. در این کنفرانس راههای
مبارزه با
فقر، تخریب محیط زیست، مقابله با رشد بیرویه جمعیت و مباحث زیست محیطی دیگر مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در پایان نیز سندی جهت اجرایی کردن تصمیمات متخذه، به تصویب رسید. WWW. Johannesburg summit. org )، بخشی از اقدامات جهانی در مقابله با بحران عظیمی است که جهان به واسطه آلودگی و تخریب محیط زیست گرفتار آن است.
علاوه بر این، تهیه و تصویب اسناد بینالمللی فراوان در جهت مقابله با
بحران زیست محیطی جهان، از جمله «اعلامیه استکهلم»
، «اعلامیه ریو»
، «منشور جهانی طبیعت»، بخش دیگری از اقدامات بینالمللی در این باره است.
یکی از اقدامات مهم در این باره، ایجاد رابطه بین محیط زیست و حقوق بشر و شناسایی حقّی بشری، نسبت به محیط زیست با عنوان «حق بهرهمندی از محیط زیست
سالم» است.
طی چند قسمت این موضوع را مورد بررسی قرار میدهیم:
طبیعت رو به پیشرفت مسائل بینالمللی، اقتضا میکند که حفاظت از محیط زیست برای
انسان امروز و نسلهای آینده، مورد توجه جدّی همگان قرار گیرد؛ اما این‌که چگونه این امر تحقق مییابد، سوالی است که باید به آن پاسخ داده شود.
برای یافتن پاسخ این سوال اقدامات متعددی صورت گرفته و نظریات گوناگونی نیز بیان شده است، تا بشر همچنان بتواند از محیط زیست
سالم خود بهرهمند باشد. یکی از اموری که پیشنهاد شده و میتواند در حفظ محیط زیست مؤثر باشد، ایجاد رابطه بین محیط زیست و حقوق بشر است؛ زیرا حمایت قانونی از حقوق بشر میتواند وسیلهای جهت رسیدن به حفاظت از محیط زیست باشد. حقوقی مثل
حق حیات،
آزادی بیان،
مشارکت سیاسی، برابری و... شامل ابزارهای قانونی بینالمللی هستند که حفاظت بیش‌تر از محیط زیست را میطلبند. به همین جهت، برخی از حقوقدانان پیشنهاد کردهاند که برای برخورد با مسائلی که از طریق نابودی تدریجی محیط زیست گریبانگیر بشر میشود، حق جدیدی در چارچوب حقوق بشر، مبنی بر «حق بر محیط زیست» یا «حق بهرهمندی از محیط زیست شایسته،
سالم و امن» شناسایی شود.
این حق، ضمن این که، داشتن محیط زیستی امن و
سالم را برای همگان
تضمین میکند، وظیفه خودداری از فعالیتهایی را که به محیط زیست صدمه میزند، بر افراد، سازمانها، شرکتها و دولتها تحمیل میکند.
حق بهرهمندی از محیط زیست
سالم، در درون خود متضمن چند حق دیگر است که عبارتند از:
حق دسترسی به اطلاعات زیست محیطی، حق آموزش مسائل زیست محیطی، حق تصمیمگیری در مورد مسائل زیست محیطی و حق دادرسی و جبران خسارت زیست محیطی.
حق دسترسی به اطلاعات زیست محیطی، از یک طرف به حق افراد در کسب اطلاعات زیست محیطی بدون هیچ محدودیتی اشاره دارد و از طرف دیگر اشاره به تکالیف دولتها در واگذاری این اطلاعات به افراد
جامعه دارد. نکته مهم آن است که دسترسی به اطلاعات زیست محیطی شرط لازم برای تحقق حق افراد، برای مشارکت در اتخاذ تصمیمات زیست محیطی است؛ زیرا آگاهی یافتن از آثار و پیامدهای عواملی که بر محیط زیست تأثیر گذارند، وابسته به دسترسی افراد به اطلاعات زیست محیطی است. پس از این مرحله است که افراد با آگاهی کامل میتوانند در اتخاذ تصمیمات زیست محیطی مشارکت داشته باشند.
حق دیگری که در چارچوب حق بهرهمندی از محیط زیست
سالم باید از آن سخن گفت، حق آموزش مسائل زیست محیطی است. این وظیفه دولتهاست که نسبت به آموزش مسائل محیط زیست به افراد جامعه اقدام کنند. این عمل میتواند از طریق مدارس، کتابهای آموزشی و رسانههای عمومی انجام پذیرد.
حق دسترسی به جبران خسارت یکی دیگر از تقسیمات حق بهرهمندی از محیط زیست
سالم است. بر این اساس هر شهروندی باید، حق دسترسی به مراجع قضایی و جبران خسارات زیست محیطی را داشته باشد.
امروزه حق بهرهمندی از محیط زیست
سالم به وسیله بسیاری از سازمانهای بینالمللی و کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده و در تعدادی از اسناد بینالمللی (اعلامیه استکهلم، پیش از طرح سومین میثاق بینالمللی حقوق همبستگی، منشور آفریقایی حقوق بشر و پروتکل الحاقی به کنوانسیون آمریکایی حقوق بشر نام برد.) و قوانین اساسی کشورها (قوانین اساسی بیش از ۶۰ کشور جهان، که اخیرا تصویب یا اصلاح شده، این حق را به رسمیت شناختهاند. برای نمونه، اصل ۵۰ قانون اساسی اوکراین مصوب ۲۸ ژوئن ۱۹۹۶ بیان میکند که: «هر فرد حق دارد که از محیط زیستی امن و
سالم و جبران خسارات ناشی از نقص این حق برخوردار باشد». به نقل از: دیناه شلتون، تشریفات و آیین دادرسی حقوق بینالملل محیط زیست، ترجمه محمدحسن حبیبی، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۱، ج ۲، ص ۳۱۹.) مورد شناسایی قرار گرفته است.
البته درباره این حق، تعریف دقیقی ارائه نشده است؛ اما شاید بتوان منظور از محیط زیست
سالم را، محیطی دانست که دارای حداقلهای یک زندگی
سالم باشد.
اسلام به عنوان دینی جهانشمول و جامعنگر، مدعی است که پاسخگوی نیازهای متغیّر
انسان در هر عصری است و برای کلیه روابط و شؤون او، دارای قوانین و مقرراتی است. البته این بدان معنا نیست که برای هر موضوع با عنوان خاص و متداول امروزی آن، حکم خاصی را مقرر داشته باشد؛ بلکه کلیات، اصول و قواعدی در
اسلام وجود دارد، که میتوان
حکم هر
موضوع را از آن به دست آورد.
یکی از همین موضوعات محیط زیست است. محیط زیست با مفهوم رایج و متداول آن در عصر حاضر، بحثی کاملاً نو و تازه است که نه در
اسلام و نه در هیچ مکتب دیگری سابقه نداشته است؛ اما میتوان قواعد و مقررات مورد نیاز آن را از متون دینی
استخراج کرد؛ به طوری که میتوان یک مکتب زیست محیطی جامع را ارائه کرد.
خداوند در
قرآن کریم میفرمایند:
«ما فَرَّطْنا فِی الْکِتابِ مِنْ شَیْءٍ»
یعنی: ما در این کتاب از بیان هیچ چیز فروگذار نکردیم.
در جای دیگر خطاب به
پیامبر اسلام صلیاللهعلیهوآله میفرمایند:
«وَ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْءٍ»
یعنی: کتابی به سوی تو فرستادیم که بیان کامل هر چیزی در آن هست.
امام صادق علیه
السلام نیز بر
جامعیت اسلام تأکید کرده و میفرمایند:
خداوند در قرآن هر چیزی را بیان کرده است. به
خدا سوگند، چیزی را که مورد نیاز مردم بوده، رها نکرده است، تا کسی نگوید اگر فلان مطلب درست بود، در
قرآن نازل میشد. آگاه باشید همه نیازهای بشر را خداوند در آن نازل کرده است. «ان الله تبارک و تعالی انزل فی القرآن تبیان کل شیء....»،
از
امام باقر علیه
السلام نیز روایت شده که فرمودند:
خداوند متعال چیزی را که مورد نیاز این امت است، در کتابش فروگذار نکرده است و برای رسولش تبیین نموده است و برای هر چیزی حدّی قرار داده و دلیل روشنی بر آن نهاده است و برای هر کسی که از این حدّ
تجاوز کند، حدّ و مجازاتی قرار داده است.
بر طبق این آیات و روایات، بخوبی میتوان استدلال کرد که بیان هر چیزی در
قرآن هست؛ ولی با توجه به این مطلب، که قرآن یک کتاب تربیتی و انسانسازی است، که برای تکامل فرد و
جامعه در همه جنبههای معنوی و مادی نازل شده است، روشن میشود که منظور از «همه چیز»، تمام اموری استکه برای هدایت انسان لازم و ضروری است.
به طور قطع، یکی از اموری که زمینهساز
سعادت و
کمال انسان در
دنیا و
آخرت است، داشتن محیطی
سالم و امن است؛ که انسان بتواند در پناه آن، به
تربیت جسم و جان خویش بپردازد و اصولاً یکی از وظایف مهم بشر که حفظ جان است، جز با زیستن در محیطی امن و
سالم امکانپذیر نیست. بدین سبب،
شرط اولیه داشتن روحی
سالم، جسم
سالم است و جسم
سالم نیز فقط زمانی حاصل میشود که انسان از محیط زیست
سالم بهرهمند باشد.
از آن‌جا که
انسان به عنوان جزئی از
جهان عظیم
خلقت، با مجموعه بزرگی از مخلوقات دیگر، از جمله
طبیعت و محیط زیست در ارتباط است، بدیهی است که زندگی شایسته او، در گرو تنظیم مناسب روابط با آن‌ها خواهد بود.
اسلام در این باره راهکارهای اساسی ارائه داده است؛
به طوری که میتوان گفت در
اسلام، جامعترین دیدگاه و صحیحترین شیوه تعامل با طبیعت و محیط زیست بیان شده است.
با نگاهی به متون دینی ـ و از جمله
قرآن کریم ـ میتوان دریافت که محیط زیست و تلاش برای به حفظ و حمایت از آن، برای بهرهمندی بشر از محیط زیستی امن و
سالم جهت نیل به
کمال، مورد اهتمام
اسلام است.
آیات متعددی در
قرآن بر این مسأله دلالت دارند. این آیات چند دسته هستند که به آن‌ها اشاره میکنیم.
این دسته از آیات بیان میکنند که خداوند طبیعت و محیط زیست را برای انسان آفریده و انسان حق
تصرف و استفاده از آن را دارد و این حق برای همه انسانها در همه زمانها وجود دارد.
خداوند در
سوره بقره میفرماید:
«هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی الارْضِ جَمِیعاً»
یعنی: و اوست آن (آفرینندهای) که همه آنچه در زمین است برای شما آفرید.
این
آیه بهرهبرداری از منابع و منافع زمین را متعلق به همه انسانها، در همه زمانها میداند؛ که باید به‌طور اصولی و صحیح، در جهت رفع نیازها و رعایت حقوق دیگر انسانها در همه دورهها صورتپذیرد.
در آیه دیگر خداوند میفرماید:
«وَ لَقَدْ مَکَّنّاکُمْ فِی الارْضِ وَ جَعَلْنا لَکُمْ فِیها مَعایِشَ»
یعنی: شما را از امکانات زمین بهرهمند ساختیم و وسائل
معیشت شما را در آن فراهم کردیم.
این آیه نیز، بیانکننده توانایی و امتیازی است که انسان روی زمین دارد، تا جایی که در آن وسائل زندگی او فراهم شده است. روشن است که داشتن محیط زیستی
سالم، جزء اولین حقوق انسان برای زندگی در روی زمین است. بر همین اساس، خداوند نیز، پهنه طبیعت را زیستگاه انسانی قرار داده است.
در
آیه ۱۰
سوره الرحمن آمده است:
«وَ الارْضَ وَضَعَها للانامِ»
یعنی: و (خداوند) زمین را برای همگان قرار داد.
بر مبنای این آیه کریمه، زمین و محیط زیست آن، حق همگانی است و همه حق دارند از آن بهرهمند شوند. بنابراین، استفاده از این حق، باید به گونهای باشد که امکان استفاده و بهرهبرداری از آن، برای نسل حاضر و نسلهای آینده حفظ شود.
نکتهای که باید بدان توجه داشت این است که، هرگاه حقّی برای انسان نسبت به چیزی پدید آید، در مقابل آن تکلیفی نیز خودنمایی خواهد کرد. به عبارت دیگر
حق و
تکلیف، دو روی یک سکّهاند. اگر استفاده و بهرهبرداری از طبیعت و محیط زیست برای انسان به رسمیت شناخته شده؛ این حق، تکلیفی نیز ایجاد میکند و آن این است که انسان، وظیفه دارد به گونهای از حق خود استفاده کند که به حقوق دیگران لطمهای وارد نکند. بر همین اساس، اگر انسان از محیط زیست استفاده میکند، باید استفاده او، به گونهای باشد که به حقوق دیگران در استفاده از آن خدشهای وارد نشود.
در دستهای از آیات
قرآن،
خداوند با نام بردن از عناصر محیط زیست، بر آفرینش آن‌ها برای انسان تأکید میکند.
در
سوره نحل خداوند میفرماید:
«وَ الانْعامَ خَلَقَها لَکُمْ فِیها دِفْءٌ وَ مَنافِعُ وَ مِنْها تَأْکُلُونَ»
یعنی: چهارپایان را آفرید که برای شما از آن‌ها گرما (جامههای گرم) و سودهای دیگر فراهم میآید و از آن‌ها میخورید.
در همین سوره خداوند همچنین میفرماید:
«هُوَ الَّذِی أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً...»
یعنی: اوست (خدایی) که از آسمانها آب فرستاد که از آن میآشامید و بدان درخت و گیاه میروید، که در آن (روییدهها)، دامهای خود را میچرانید.
و در آیه بعد میفرمایند:
«یُنْبِتُ لَکُمْ بِهِ الزَّرْعَ وَ الزَّیْتُونَ وَ النَّخِیلَ وَ الاعْنابَ وَ مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ»
یعنی: و با آن برایتان کشتزارها و درختهای
زیتون و
خرما و
انگور و همه گونه محصول میرویاند.
در
سوره نمل نیز
خداوند میفرماید:
«وَ أَنْزَلَ لَکُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَنْبَتْنا بِهِ حَدائِقَ ذاتَ بَهْجَةٍ»
یعنی: برای شما از آسمان
آب فرستاد، پس با آن آب، بوستانهایی شادیانگیز رویانیدیم.
این دسته از آیات که در
قرآن فراوان هستند، همه یک پیام دارند و آن این‌که آنچه از عناصر محیط زیست در روی زمین است، برای انسانهاست و همه انسانها
حق دارند از این الطاف الهی بهرهمند شوند و هیچکس نمیتواند این حق خدادادی را از آن‌ها
سلب کند.
تعبیراتی نظیر: «لکم (برای شما)»، «الناس (مردم)» و «الانام (همگان)»، آشکارا بر این مطلب دلالت دارند، که این نعمتها، برای همه مردم و حق همه آنهاست ـ صرفنظر از هرگونه عاملی، همچون
مذهب، جنسیت، تابعیت و... ـ و همه حق دارند تا از این
نعمت ارزشمند الهی بهرهمند شوند و در پناه آن، زندگی
سالم و امنی داشته باشند.
دستهای از آیات قرآن هستند که در آن‌ها از واژه «
تسخیر» در مورد عناصر محیط زیست برای انسانها به کار رفته است. در این آیات،
آفتاب و
ماه،
باد و
باران، کوهها و درّهها، جنگلها و سبزهزارها، حیوانات و سایر منابع زمینی و خلاصه همه موجودات را در خدمت انسان در آورده و همه را فرمانبردار
انسان ساخته است تا او بتواند از همه آن‌ها بهره برده و زندگی سعادتمندی را داشته باشد.
در
فرهنگ قرآن، واژه
تسخیر به دو معنی آمده است: یکی در خدمت منافع و
مصالح انسان بودن مانند تسخیر
خورشید و دیگری زمام اختیارش در دست بشر بودن مانند دریاها و بسیاری از موجودات زمین.
برای این‌که حق انسان در استفاده و بهرهبرداری از
طبیعت را در این قسم از آیات بیان کنیم، به چند نمونه اشاره میکنیم:
خداوند در
سوره نحل میفرمایند:
«وَ سَخَّرَ لَکُمُ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ...»
یعنی: خداوند، خورشید و ماه را مسخّر شما ساخت.
و در سوره دیگر چنین میفرماید:
«وَ سَخَّرَ لَکُمُ اللَّیْلَ وَ النَّهارَ...»
یعنی: خداوند،
شب و
روز را برای شما تسخیر کرد.
و در جای دیگر اشاره میکند:
«أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللّهَ سَخَّرَ لَکُمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الارْضِ...»
یعنی: آیا ندیدید که خداوند آنچه در آسمانها و زمین است، مطیع شما کرد.
در جای دیگر نیز، خداوند با مضامین مشابه قبل میفرمایند:
«أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللّهَ سَخَّرَ لَکُمْ ما فِی الارْضِ...»
یعنی: آیا ندیدی خداوند آنچه را در زمین است، مسخّر شما ساخت.
و موارد فراوان دیگری که بر همین معنا دلالت دارند.
استاد شهید مرتضی مطهری، در مورد این آیات میفرمایند:
«در قرآن از مسخّر کردن ماه، خورشید، شب، روز، دریا، نهرها، کوهها، باد و هر چه در آسمان و زمین است، یاد شده است. بدیهی است که در همه این موارد، مقصود این است که این امور طوری آفریده شدهاند که
رام انسان و مورد استفاده و بهرهبرداری انسان هستند».
از آنچه گفته شد معلوم میشود که طبیعت و محیط زیست در متون دینی، حق همه انسانها در همه دورانهاست. بنابراین، در مقابل حق استفادهای که خداوند برای انسان در محیط زیست و طبیعت قائل شده است، وظیفهای نیز بر عهده او گذاشته است که آن، حفظ و حمایت و بهرهبرداری صحیح از محیط زیست است؛ زیرا هدف خداوند از در اختیار گذاشتن طبیعت برای انسان این است که جهت رفاه، آسایش و
تکامل خود از آن بهرهمند شود. بنابراین، اگر در استفاده از این امکانی که در اختیار او قرار گرفته، زیادهروی کند، بر خلاف آن هدف متعالی اقدام کرده که نتیجهاش به خطر افتادن
حیات خود او و دیگران و بازماندن از سیر تکاملی در مسیر
سعادت دنیا و
آخرت خواهد بود.
به عنوان مثال،
علم و فناوری، مهمترین
ابزار تصرف انسان در طبیعت است. تلاش علمی و به کارگیری فناوری در طبیعت و محیط زیست برای این است، که انسان بتواند از محیط زیست و طبیعت، جهت فراهم آوردن یک زندگی سعادتمندانه همراه با امنیت و آرامش استفاده کند؛ اما اگر انسان در استفاده از علم و فناوری برای تصرف در محیط زیست زیاده روی کند، ثمرهای جز مقهوریت و مغلوبیت او در مقابل سلطه زندگی ماشینی و صنعتی نخواهد داشت. این همان چیزی است که امروزه شاهد آن هستیم و به‌طور قطع هم خلاف دستورات و تعالیم
اسلام است؛ زیرا
اسلام،
تسلط بر طبیعت را میخواهد، اما زیادهروی در این امر باعث شده که کار از دست انسان خارج شود؛ به گونهای که
سلامت، امنیت و انسانیت او در میان پیچ و مهرههای این زندگی صنعتی و ماشینی گم شده است.
با این همه، تصرف در محیط زیست باید به گونهای باشد که انسان را در جهت دستیابی به حیات طیبه و توسعه متعادل که ضامن ارتقای وضع جسمی و روحی بشر است، یاری کند.
به عبارت دیگر، تصرف در محیط زیست باید به شیوهای باشد که آدمی را به
غایت و
هدف خلقت برساند. بدین جهت، استفاده از آن به‌طور دلخواه و بدون در نظر گرفتن این‌که این نعمتها وسیلهاند نه هدف، خود باعث گمراهی و
انحراف انسان از مسیر حق خواهد بود. انسان به عنوان موجودی مختار، باید به این واقعیت تن دهد، که زمین همانگونه که محل رشد
تکوینی و جسمی اوست، باید محیط تکامل روحی و معنوی او نیز باشد؛ و چون اسباب و مقدمات تکامل روحیاش، ارادی و اختیاری است، پس باید به شیوهای عالمانه و مدبّرانه از محیط زیست، برای این هدف متعالی استفاده کند؛
زیرا رسیدن به تکامل روحی و معنوی بدون بهرهمندی از محیط زیستی امن و
سالم امکانپذیر نخواهد بود.
تا اینجا بیان کردیم که انسان حق دارد از محیط زیست
سالم برخوردار باشد و آیات قرآن هم بر همین امر دلالت میکرد. اما نکته مهم این است، که هر حقّی، تکلیفی را در پی دارد؛ یعنی همان طور که انسان حق دارد از محیط زیست
سالم بهرهمند باشد، این
تکلیف را نیز دارد که این حق را برای دیگران به رسمیت بشناسد و از هر عملی که دیگران را از داشتن محیط زیستی
سالم، محروم کند، خودداری نماید.
مقام معظم رهبری در این باره میفرمایند:
«هدف متعالی
اسلام، برخوردار ساختن همه نسلها از نعمتهای الهی، و ایجاد جامعهای
سالم و به دور از فاصله طبقاتی، و مستعد برای رشد و شکوفایی است و
الزامات شرعی، برای حفظ
تعادل و
توازن در استفاده از مواهب طبیعی، با پرهیز از زیادهروی، و تعبّد به عدم
اضرار به غیر را، فراهم آورده است.»
بنابراین، تصرف انسان در طبیعت و محیط زیست مطلق و نامحدود نیست؛ بلکه مقید به چارچوبهایی است که باید آن‌ها را رعایت کند. از جمله: عدم اضرار به غیر، رعایت حقوق دیگران و حفظ حقوق نسلهای آینده. عواملی همچون
ایمان و
اخلاق اسلامی از اموری است که میتواند رابطهای
مسالمتآمیز بین انسان و محیط زیست برقرار کرده و به
سلامتی و شادابی انسان و محیط زیست منجر شود.
بر همین اساس، در قرآن کریم، خداوند همان طور که حق بهرهبرداری از محیط زیست و طبیعت را برای انسان قرار داده، مسؤولیت عمران و آبادانی زمین را هم بر عهده او گذاشته است. در
سوره هود آمده است:
«هُوَ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الارْضِ وَ اسْتَعْمَرَکُمْ فِیها»
یعنی: خداوند شما را از زمین پدید آورد و آبادی آن را به شما واگذاشت.
از این
آیه استفاده میشود که محافظت،
عمران و آباد کردن محیط زیست از وظایف
انسان است و هر عملی که با آبادانی محیط زیست منافات داشته باشد، ممنوع است.
نکته ظریفی که در این آیه وجود دارد آن است که قرآن نمیگوید، خداوند زمین را آباد کرد و در اختیار شما گذاشت؛ بلکه میفرماید: عمران و آبادانی زمین را به شما واگذار کرد. پس انسان مسؤولیت عمران و آبادانی زمین را بر عهده دارد
و مفهوم آیه این است که
تخریب محیط زیست و نابودی آن، مخالف عمران و آبادانی است، پس باید از آن پرهیز نمود.
قرآن کریم بارها بر رفتارهای سازنده و اصلاحگرانه تأکید کرده ـ که به‌طور قطع، یکی از رفتارهای اصلاحگرانه در زمین حفظ و
حراست از طبیعت و محیط زیست است ـ و در مقابل، از رفتارهای فسادانگیز نهی کرده است. در قرآن کریم در بسیاری موارد، واژه «صلاح» در مقابل «
فساد» آمده است. خداوند در قرآن کریم میفرمایند:
«وَ لا تُفْسِدُوا فِی الارْضِ بَعْدَ إِصْلاحِها...»
یعنی: و در زمین پس از
اصلاح آن فساد نکنید.
بدون
شک،
تخریب، نابودی و آلودهسازی محیط زیست یکی از مصادیق مهم رفتارهای فسادانگیز در زمین است. همانگونه که در آیه بالا هم آمده است، در بسیاری از آیات قرآن، واژه «فساد» همراه با «فی الارض» آمده است که این فساد در زمین، شامل فساد در طبیعت و محیط زیست نیز خواهد بود. به همین جهت، قرآن کریم با بیان عناصر محیط زیست و طبیعت، تخریب و نابودی آن‌ها را
مصداق بارز فساد میداند و خطاب به
پیامبر صلیاللهعلیهوآله میفرمایند:
«وَ إِذا تَوَلّی سَعی فِی الارْضِ لِیُفْسِدَ فِیها وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللّهُ لا یُحِبُّ الْفَسادَ»
یعنی: هنگامی که روی بر میگردانند (و از نزد تو خارج میشوند) در راه فساد در زمین، کوشش میکنند و زراعتها و چهارپایان را نابود میسازند، (با این‌که میدانند) خدا فساد را دوست نمیدارد.
از آیات یاد شده استفاده میشود که
فساد دارای مفهومی بسیار گسترده است و شامل هرگونه نابسامانی، ویرانگری،
انحراف و
ظلم میگردد. به عبارت دیگر، فساد به هر گونه تخریب و ویرانگری گفته میشود که نظام آفرینش را دچار مخاطره کند. یکی از نظمهای موجود در آفرینش، نظم حاکم بر
طبیعت و محیط زیست است که هرگونه تخریب و نابودی آن، مشمول
نهی در این آیات خواهد شد. از این رو، هرگونه رفتاری که به بروز فساد و تخریب در عرصه محیط زیست ختم گردد، در
تضاد با تعالیم عالیه
اسلام بوده و ممنوع است. بر همین اساس، انسان باید در عین استفاده و بهرهبرداری از محیط زیست، از هرگونه رفتار غیراصولی و فسادانگیز در این باره بپرهیزد.
بنابراین، انسانها در عین این‌که حق استفاده از محیط زیست را دارا هستند، باید این حق را برای دیگران نیز قائل باشند؛ به این معنی که، با سوء استفاده از حق خود، حق دیگران را در بهرهمندی از محیط زیست
سالم، پایمال نکنند.
انسان به عنوان جزئی از این
جهان، باید با دیگر مخلوقات خداوند همکاری سازنده و پایدار داشته باشد. محیط زیست و طبیعت، محلی است که انسان در آن متولد شده و
رشد و
نمو کرده است و
گهواره انسان محسوب میشود. بدین سبب، باید به گونهای با آن رابطه برقرار کند که ضمن برخوردار شدن از مواهب طبیعی، در حفظ
سلامت و پایداری آن نیز بکوشد.
آیات و روایات فراوانی وجود دارد که نشان میدهد خداوند، طبیعت و محیط زیست را برای انسان آفریده و او حق تصرف در آن را دارد؛ اما از سوی دیگر تأکید میکند، که حق بهرهمندی از محیط زیست، اختصاص به یک
نسل ندارد. از این رو، باید بهرهبرداری از آن اصولی و عادلانه باشد؛ به طوری که هم نسل حاضر و هم نسلهای آینده بتوانند در پناه آن زندگی
سالمی داشته باشند. بنابراین، سوء استفاده از این حق که منجر به آلودهسازی، تخریب و نابودی محیط زیست شود و در نتیجه به حق دیگران ـ بویژه نسلهای آینده ـ در استفاده از آن خللی وارد کند، ممنوع است.
دانشنامه موضوعی قرآن.
