قُرْآن (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قُرْآن (به ضم قاف و سکون راء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
خواندن است.
خداوند در قرآن اوصافی برای
قرآن ذکر می‌کند که مبیّن مقام شامخ این کتاب الهی است و موقعیّت و عظمت آن را به‌طور واضح متجلی می‌سازد.
قُرْآن:
اين لفظ در اصل
مصدر به معنى
خواندن است.
(اِنَّ عَلَیْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ فَاِذا قَرَاْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ) قرآن در اینجا مصدر است مثل فُرْقان و رُجْحان هر دو ضمیر راجع به وحی‌اند، یعنی: «در قرآن عجله نکن زیرا جمع کردن آنچه
وحی می‌کنیم و خواندن آن بر عهده ماست... و چون آن را خواندیم از خواندنش پیروی کن و بخوان».
به نظر نگارنده همان خواندن سبب تسمیه این کتاب عظیم به این نام است. چنانکه خود قرآن به خواندن آن کاملا اهمیّت می‌دهد:
(وَ اَنْ اَتْلُوَا الْقُرْآنَ) (و مأمورم قرآن را
تلاوت كنم)،
(وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلًا) (وقرآن را با تامّل و دقت بخوان)،
(فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ) ( اكنون آنچه براى شما ميسّر است قرآن بخوانيد).
بعضی‌ها قرآن را در اصل به معنی جمع گرفته‌اند که اصل
قَرْء به معنی جمع است در اینصورت می‌توانند بگویند که: آن مصدر از برای
فاعل است، قرآن یعنی جامع حقائق و فرموده‌های الهی. ولی با ملاحظه آنچه گذشت معنای اول مقبول‌تر بلکه منحصر به فرد است.
المیزان نیز آن را اختیار کرده است.
خداوند در قرآن اوصافی برای قرآن ذکر می‌کند که مبیّن مقام شامخ این کتاب الهی است و موقعیّت و عظمت آن را به‌طور واضح متجلی می‌سازد از قبیل:
۱-
(لا رَیْبَ فِیهِ هُدیً لِلْمُتَّقِینَ) (هيچگونه شكى در آن نيست و مايه
هدایت پرهيزكاران است).
۲-
(هُدیً لِلنَّاسِ) (به عنوان راهنماى مردم).
۳-
(قُرْآنٍ مُبِینٍ) (قرآن مبين).
۴-
(وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ) (و قرآن عظيم).
۵-
(اِنَّ هذَا الْقُرْآنَ یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ اَقْوَمُ) (اين قرآن، به راهى كه استوارترين راههاست، هدايت مى‌كند).
۶-
(شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ) (
شفا و
رحمت براى
مؤمنان).
۷-
(وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ) (
سوگند به قرآن حكيم و استوار).
۸-
(بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ) (بلكه قرآن با عظمت است).
۹-
(اِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ) (كه آن، قرآن پر ارزشى است).
۱۰-
(لا یَاْتِیهِ الْباطِلُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِیلٌ مِنْ حَکِیمٍ حَمِیدٍ) (كه هيچ گونه باطلى، نه از پيش رو و نه از پشت سر، به سراغ آن نمى‌آيد؛ چرا كه از سوى خداوند حكيم و شايسته ستايش نازل شده است).
۱۱-
(اِنْ هُوَ اِلَّا ذِکْرٌ لِلْعالَمِینَ) (اين قرآن چيزى جز
تذکّری براى جهانيان نيست).
۱۲
(تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ) (بيانگر همه چيز).
۱۳-
(وَ اِنَّهُ لَکِتابٌ عَزِیزٌ) (و اين كتابى است قطعاً شكست ناپذير).
این‌ها نمونه‌ای از اوصاف حمیده قرآن مجید است، با توجّه به آنها خواهیم دید که این کتاب سبب
سعادت هر دو جهان و رشحه‌ای از رحمت واسعه خدا بر بندگان است. مسلمانان باید در فرا گرفتن و عمل به آن آنچه می‌توانند سعی کنند تا سعادت هر دو جهان یابند.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "قرآن"، ج۵، ص۲۶۲-۲۹۳.
