غدوّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُدْوه (به ضم غین و سکون دال) و
غَداة (به فتح غین) از
واژگان قرآن کریم به معنای
بامداد یا از اول
صبح تا
طلوع شمس است.
مشتقات
غُدْوه که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
بِالْغَداةِ (به فتح غین) به معنای بامداد،
بِالْغُدُوِّ (به ضم غین و دال) به معنای بامدادان،
غُدُوًّا (به ضم غین و دال) به معنای صبح است.
غُدْوه و
غَدَاة به معنى بامداد يا از اول صبح تا طلوع شمس است.
در
قاموس و
اقرب آمده:
«الْغُدْوَةُ وَ الْغَداةُ: الْبُكْرَةُ اوْ ما بَيْنَ صَلوةِ الْفَجْرِ وَ طُلُوع الشَّمْسِ» غُدُو بر وزن غُلُّو جمع غُدْوَه و غدوات جمع غَداة است. غدوّ مفرد نيز آمده است.
به مواردی از
غُدْوه که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِ) «آنان را كه
پروردگار خويش را بامداد و پسين ياد می‌كنند از خود مران.»
(يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ - رِجالٌ ...) «خدا را در آن خانه‌ها بامدادان و پسينان مرادنى
تسبیح گويند.»
(النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا) «صبح و
عصر در معرض
آتش قرار گرفته شوند.»
از مفرد بودن «عَشِىّ» می‌دانيم كه «غُدُوّ» مفرد است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «غدو»، ج۵، ص۹۰.
