بر ولیّ مستحب است کودک را پس از رسیدن به سنّتمییز (شش یا هفت سالگی) بویژه در پسر پس از نُه سالگی به نماز خواندن و نیز قضای آن؛ بلکه هر عبادتی ـ اعم از واجب و مستحب ـ در حدّ وسع و توانایی طفل، تمرین دهد.
و نیز تمرین دادن کودکان بر عادات و اخلاق حسنه مستحب است؛
در اینکه عبادتهای کودک ممیّز، شرعی است ـ بدین معنا که امر شارع به ولیّ طفل جهت واداشتن وی مثلا به نماز، امر به طفل محسوب میگردد و در نتیجه عبادات او امتثال امر شارع خواهد بود و بر آن اجر و ثواب مترتّب میگردد ـ و یا صرف تمرین است و از جانب شارع، امری متوجه کودک نشده تا وی آن را امتثال کند، در نتیجه ثواب و پاداشی بر آن مترتّب نمیگردد، اختلاف است.
چنانکه در مراد از شرعی بودن عبادات کودک، اختلاف است. گروهی شرعی بودن عبادات نابالغ را همچون شرعی بودن عبادات بالغ دانستهاند؛ بدین معنا که همان مصلحتی که در امر شارع به بالغ وجود دارد در امر به نابالغ نیز وجود دارد با این تفاوت که مصلحت نسبت به بالغ، الزامی و نسبت به نابالغ غیر الزامی است.
در مقابل، برخی شرعی بودن عبادات نابالغ را به لحاظ مصلحت تمرین دانستهاند؛ بدین معنا که عبادت برای کودک به لحاظ مصلحت تمرین مستحب است و جز آن مصلحتی دیگر در عبادات نابالغ وجود ندارد.
بنابر قول به شرعی بودن عبادات کودک ممیّز، عبادات وی در صورت تحقق دیگر شرایط صحّت، صحیح است. در نتیجه اگر در اثنای نماز یا پس از آن و پیش از خروج وقت، بالغ شود اعاده لازم نیست.
