اِفْتِراء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِفْتِراء (به کسر الف و تاء و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای جعل
دروغ و چيزى از خود در آوردن است.
مشتقات
اِفْتِراء که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
افْتَرى (به سکون فاء و کسر تاء) به معنای دروغ ببندد یا مرتكب شده؛
افْتَراهُ (به سکون فاء و کسر تاء) به معنای جعل دروغ و چيزى از خود در آوردن است.
اِفْتِراء:
به معنى جعل دروغ و چيزى از خود در آوردن است.
به مواردی از
اِفْتِراء که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً) «كيست ظالم‌تر از آنكه بر
خدا دروغ ببندد.»
(أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ) «بلكه می‌گويند: قرآن را ساخته است بگو يک
سوره به مانند آن بياوريد.»
در
آیه (فَقَدِ افْتَرى إِثْماً عَظِيماً) (گناه بزرگى مرتكب شده است.)
طبرسی (إِثْماً) را
مفعول مطلق و
(افْتَرى) را به معنى
اثم گرفته يعنى: «حقا كه گناه كرده، گناه بزرگى.»
و شايد مفعول فعل محذوف باشد، يعنى:
«افْتَرَى و اثم اثما عظيما.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «افتراء»، ج۵، ص۱۷۱.
