وَجَل (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَجَل: (وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ) «وَجَل» همان حالت
خوف و ترسى است كه به انسان دست مى‌دهد
و سرچشمه آن يكى از اين دو چيز است:
گاهى به خاطر درک مسئوليت‌ها و احتمال عدم قيام به وظائف لازم در برابر خدا مى‌باشد.
و گاهى به خاطر درک عظمت مقام و توجّه به وجود بى‌انتها و پر مهابت او است.
(إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ) (مؤمنان، تنها كسانى هستند كه هرگاه نام خدا برده شود، دل‌هاشان ترسان مى‌گردد؛ و هنگامى كه آيات او بر آنها خوانده مى‌شود، ايمانشان فزونتر مى‌گردد؛ و تنها بر پروردگارشان
توکّل دارند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مرتبه اول آن (صفات مؤمنان) كه همان تاثر قلب است عبارت است از
وجل و ترس و تكان خوردن دل در هنگام ذكر خدا.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «وَجَل»، ص۶۰۶.
