وَبْق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَبْق (به فتح واو و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای هلاكت و
إيباق (به کسر همزه) به معنای هلاك كردن است. این واژه شش بار در
نهج البلاغه آمده است.
وَبْق (مثل
عقل) به معنای هلاكت و
إيباق به معنای هلاك كردن آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره اهل دنيا فرموده:
«النَّاسُ فِیهَا رَجُلاَنِ رَجُلٌ بَاعَ فِیهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا.» «مردم در
دنیا دو نفر هستند، مردی كه
نفس خود را در دنيا فروخت و هلاك كرد و مردي كه نفس خود را در آن خريد و آزاد نمود.» «موبقات العظائم»
گناهان کبیره و هلاك كننده.
و باز هم درباره اهل دنيا فرموده:
«فَمِنْهُمُ اَلْغَرِقُ اَلْوَبِقُ وَ مِنْهُمُ اَلنَّاجِي عَلَى بُطُونِ اَلْأَمْوَاجِ»«...بعضى غرق شده و هلاك گرديده‌اند و برخى در ميان امواج در حال نجاتند...»
غرق و وبق (مثل كتف): غرق شونده و هلاك شونده است.
این ماده شش بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «#»، ج۲، ص۱۱۱۷.
