وصیله (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَصیلَه (به فتح واو و کسر صاد و فتح لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای وصل کننده یا وصل شده و در زمان
جاهلیت به گوسفندی اطلاق می‌شد که
ذبح آن را
حرام می‌دانستند. این واژه فقط یکبار در
قرآن مجید آمده است.
وَصیلَه به معنای وصل کننده یا وصل شده است. وصیله مؤنّث وصیل به معنای وصل کننده یا وصل شده است در
جاهلیت اگر
گوسفند بچّه ماده می‌زائید برای خود بر می‌داشتند و اگر نر می‌زائید برای خدایان
ذبح می‌کردند و اگر در یک دفعه هم بچه نر و هم ماده می‌زائید می‌گفتند ماده به برادرش وصل شده دیگر بچه نر را برای خدایان ذبح نمی‌کردند این کار از بدعتهای آنان بود که
قرآن مجید منسوخ کرد علی هذا وصیل در آیه به معنای موصول است.
(ما جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِیرَةٍ وَ لا سائِبَةٍ وَ لا وَصِیلَةٍ وَ لا حامٍ) (خداوند هيچ گونه «
بحیره» و «
سائبه» و «
وصیله» و «
حام» قرار نداده است (اشاره به چهار نوع از حيوانات اهلى است كه در زمان جاهليت، استفاده از آنها را به عللى
حرام مى‌دانستند؛ و اين
بدعت، در
اسلام ممنوع شد.))
این لفظ فقط یکبار در قرآن مجید آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وصیله»، ج۷، ص۲۲۳.
