نُعَمِّره (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نُعَمِّره:
(وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فی الْخَلْقِ) نُعَمِّره: از
«تعمیر» (زندگانی دادن) و در اصل از مادّه
«عمر» به معنی «دیر ماندن» و
زمان دراز
زندگی کردن گرفته شده است.
در این
آیه به وضع
انسان در پایان عمر از نظر
ضعف و ناتوانی
عقل و جسم اشاره می‌کند و می‌فرماید:
«هرکس را که طول عمر دهیم در آفرینش واژگونه می‌کنیم (و به ناتوانی کودکی باز می‌گردانیم) آیا
اندیشه نمی‌کنند؟»
چه اینکه آدمی از آغاز
خلقت ضعیف است و تدریجا رو به
رشد و
تکامل می‌رود، بعد از
تولد مسیر تکاملی خود را در جسم و
روح به سرعت ادامه می‌دهد و قوا و استعدادهای خداداد که در درون وجودش نهفته شده یکی بعد از دیگری شکوفا می‌شود، دوران جوانی فرا می‌رسد و در اوج تکامل جسم و روحی قرار می‌گیرد، در اینجا گاه روح و جسم مسیر خود را از هم جدا می‌کنند، روح همچنان به تکامل خویش ادامه می‌دهد، در حالی که عقبگرد جسم شروع می‌شود، ولی سرانجام عقل نیز سیر نزولی خود را شروع می‌کند و تدریجات و گاه به سرعت به مراحل کودکی بازمی‌گردد. به راستی روزهایی فرا می‌رسد بسیار دردناک که عمق ناراحتی آن را به
زحمت می‌توان تصور کرد.
قرآن مجید در آیه ۵
سوره حج نیز به همین معنی اشاره می‌کند و می‌گوید:
«بعضی از شما آن‌قدر عمر می‌کنند که به بدترین مرحله زندگی و پیری می‌رسند، آن‌چنان که چیزی از علوم خود را به خاطر نخواهند داشت.» (حتی نزدیک‌ترین افراد
خانواده خود را نخواهند شناخت.)
لذا در بعضی از
روایات، افراد هفتادساله به عنوان
«اسیر اللّٰه فی الاَرض» (اسیران
خدا در
زمین) ذکر شده‌اند.
به موردی از کاربرد
نُعَمِّره در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فی الْخَلْقِ اَ فَلا یَعْقِلونَ) (هر کس را عمر طولانی دهیم، در آفرینش واژگونه‌اش می‌کنیم و به ناتوانی کودکی باز می‌گردانیم؛ آیا نمی‌اندیشند؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
کلمه نعمره از مصدر تعمیر است که به معنای طولانی کردن عمر است (تعبیر خانه را هم از این رو تعمیر گفته‌اند که باعث طول عمر آن است).
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نُعَمِّره»، ج۳، ص۲۳۸-۲۳۹.
