نَدْو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَدو (به فتح نون) از
واژگان قرآن کریم به معنای جمع شدن است.
همچنین به معنای مجلس و محلّ اجتماع است.
مشتقات
نَدو که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
نادِیکُمُ (به کسر دال) به معناى در مجلس انجام می‌دهيد؛
نادِیَهُ (به کسر دال) به معنای نادى یعنی اهل مجلس خود را بخواند.
نَدو به معنای جمع شدن است .
«نَدَا القوم نَدْواً: اجتمعوا» نَادِی
اسم فاعل است و نیز به معنی مجلس و محلّ اجتماع باشد.
به مواردی از
نَدو که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ تَاْتُونَ فِی نادِیکُمُ الْمُنْکَرَ) (و در مركز اجتماعتان اعمال ناپسند انجام مى‌دهيد)
آن سخن
لوط (علیه‌السّلام) است به قومش یعنی کار زشت (
لواط) را در محلّ اجتماع مردم و پیش چشم عموم مرتکب می‌شوید. گفته‌اند: تا اجتماع هست نادی خوانده می‌شود.
(سپس يارانش را صدا زند تا ياريش كنند. - ما هم بزودى مأموران
دوزخ را صدا مى‌زنيم تا او را به دوزخ افكنند)
در
مجمع فرموده: نادی مجلس اهل نادی است و در اثر کثرت استعمال هر مجلس را نادی گفته‌اند.
ظاهرا مراد از نادی در آیه اهل مجلس است یعنی: آن شخص اهل مجلس و یاران خویش را به یاری بخواند ما هم زبانیه و ماموران آتش را می‌خوانیم.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ندو»، ج۷، ص۴۰.
