نَدیّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَدىّ: (وَ أَحْسَنُ نَدِيّاً) «نَدىّ» در اصل از
«نَدْى» به معناى رطوبت گرفته شده است، و سپس به معناى افراد فصيح و سخنگو آمده. چرا كه يكى از شرائط قدرت بر تكلم، داشتن آب دهان به قدر كافى است و از آن پس،
«ندا» به معناى مجالست و سخن گفتن آمده. و حتى مجلسى را كه جمعى در آن براى انس جمع مى‌شوند، يا به مشورت مى‌نشينند
«نادى» گفته مى‌شود، و «
دار الندوه» كه محلى بود در «
مکّه» و سران در آنجا جمع مى‌شدند و مشورت مى‌كردند، از همين معنا گرفته شده است.
ضمناً، از سخاوت، بذل و بخشش، گاه به
«ندى» تعبير مى‌كنند، آيه فوق ممكن است اشاره به همه اينها باشد، يعنى مجلس انس ما از شما زيباتر، پول و ثروت و زرق و برق و لباسمان جالب‌تر، و سخنان و اشعار فصيح و بليغمان بهتر و رساتر است!
(وَ إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَيُّ الْفَرِيقَيْنِ خَيْرٌ مَّقَامًا وَ أَحْسَنُ نَدِيًّا) (و هنگامى كه آيات روشنگر ما بر آنان خوانده مى‌شود، كافران به مؤمنان مى‌گويند: كدام يک از ما دو گروه جايگاهش بهتر، و محفل انسش زيباتر است؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه ندى به معناى مجلس، و به قول بعضى
، خصوص مجلس مشورت است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نَدیّ»، ص۵۸۲.
