مید (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مید (به فتح میم و سکون یاء) از
واژگان نهج‌البلاغه، بمعنای
اضطراب چيز بزرگ است. مواردی از آن در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
مید به معنای اضطراب چيز بزرگ است، مثل اضطراب زمين.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» آمده است به شرح ذیل می‌باشد.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) راجع به
اهل‌معرفت فرمود:
«إِذَا ذُكِرَ اللهُ هَمَلَتْ أَعْيُنُهُمْ حَتَّى تَبُلَّ جُيُوبَهُمْ، وَمَادُوا كَمَا يَميدُ الشَّجَرُ يَوْمَ الرّيحِ الْعَاصِفِ، خَوْفاً مِنَ الْعِقَابِ، وَرَجَاءً لِلثَّوَابِ!.» «و هنگامى كه نام
خدا برده مى‌شد، آنچنان چشمشان اشک‌بار مى‌شد كه گريبان آنها تر مى‌گرديد، و همچون بيد كه از شدّت تند باد به خود مى‌لرزد، مى‌لرزيدند (اينها همه) از ترس مسئوليّت و اميد به پاداش الهى بود.»
(شرح های خطبه:
)
درباره قيامت فرموده:
«حَتَّى إِذَا بَلَغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ، وَالاَْمْرُ مَقَادِيرَهُ، وَأُلْحِقَ آخِرُ الْخَلْقِ بِأَوَّلِهِ، وَجَاءَ مِنْ أَمْرِ اللهِ مَا يُرِيدُهُ مِنْ تَجْدِيدِ خَلْقِهِ، أَمَادَ السَّماءَ وَفَطَرَهَا.»«و اين وضع همچنان ادامه مى‌يابد تا عمر
جهان پايان گيرد و مقدّرات به انتها برسد و آخرين
مخلوق به نخستين ملحق گردد (همه بميرند) و فرمان
خدا درباره تجديد خلقت صادر گردد. در اين هنگام
آسمان را به حركت آورد و از هم بشكافد و
زمین را به لرزش آورد.»
(شرح های خطبه:
)
درباره لرزش زمین و آرامش بخشیدن آن به وسیله کوه‌ها فرمود:
«وَوَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ أَرْضِهِ.»«و اضطراب و لرزش زمين را به وسيله كوهها، آرامش بخشيد.»
(شرح های خطبه:
)
مواردی متعدد از این واژه در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مید»، ج۲، ص۱۰۰۲.
