مُهاجِر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُهاجِر:
(إِنِّي مُهَاجِرٌ إِلَى) مُهاجِر:
اسم فاعل به معنای هجرت‌كننده است.
مُهاجِر، به كسى كه از خانه و وطن خود به قصد مهاجرت خارج مى‌شود.
به موردی از کاربرد
مُهاجِر در
قرآن، اشاره می‌شود:
(فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ وَ قَالَ إِنِّي مُهَاجِرٌ إِلَى رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ) (و
لوط به او (ابراهيم)
ایمان آورد و
ابراهیم گفت: «من به سوى
پروردگارم هجرت مى‌كنم به
یقین او توانا و حكيم است.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: يعنى لوط (علیه‌السلام) به ابراهيم (علیه‌السلام) ايمان آورد و اگر بپرسى بايد فرموده باشد فامن به لوط چرا فرمود:
(فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ)؟ در جواب مى‌گوييم: كلمه ايمان هم با لام متعدى مى‌شود و هم با باء، و در هر دو صورت معنا يكى است.
بعضى از مفسرين در جمله
(وَ قالَ إِنِّي مُهاجِرٌ إِلى رَبِّي) گفته‌اند كه: ضمير در آن به لوط برمى‌گردد، يعنى لوط گفت كه من مهاجرت مى‌كنم.
بعضى ديگر گفته‌اند: به ابراهيم برمى‌گردد. مؤيد مفسر دوم آيه
(وَ قالَ إِنِّي ذاهِبٌ إِلى رَبِّي سَيَهْدِينِ) مى‌باشد.
و گويا منظور از مهاجرت به سوى پروردگار، دورى از وطن و بيرون شدن از بين قوم و فاميل
مشرک و رفتن به سرزمين غربت براى خداست، يعنى من اين زحمت‌ها را تحمل مى‌كنم، تا در غربت كسى مانع يكتاپرستيم نشود، بنا بر اين مهاجرت را، مهاجرت به سوى خدا خواندن نوعى مجاز عقلى است.
روشن است هنگامى كه رهبران الهى رسالت خود را در يک منطقه به انجام رساندند و محيط آن قدر آلوده و تحت فشار جباران قرار داشت كه پيشرفت دعوت آن‌ها را متوقف مى‌ساخت بايد از آن‌جا به منطقه‌اى ديگر هجرت كنند تا دعوت الهى را گسترش دهند.
ابراهيم (علیه‌السلام) نيز از سرزمين بابل - به اتفاق لوط و همسرش
ساره - به سوى سرزمين
شام، مهد انبياء و
توحید حركت كرد تا بتواند در آن‌جا عدّه و عدّه‌اى فراهم سازد و دعوت توحيد را وسعت بخشد.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مُهاجِر»، ج۴، ص۵۷۴.
