مُنادِ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُنادِ:(يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ) «مُنادِ» نداكننده (در اصل منادى بوده كه ياء آن براى تخفيف افتاده) از مادّۀ «نداء» (
صدا زدن) گرفته شده است.
به موردی از کاربرد «مُنادِ» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ اسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِن مَّكانٍ قَريبٍ) «و گوش فرا ده و منتظر روزى باش كه منادى از مكانى نزديک ندا مى‌دهد.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
(وَ اسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَكانٍ قَريبٍ) در اين آيه
استماع را به معانى مختلفى
تفسیر كرده‌اند، و از همه به [[]] ذهن نزديک‌تر اين است كه متضمن معناى
انتظار باشد، يعنى منتظر روزى باش كه در آن روز بشنوى نداى منادى را از مكانى نزديک.
و جمله
(يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ) روى هم مفعول و استمع است، و مراد از نداى منادى همان نفخه
صور است كه مسئول آن به طورى كه از آيه بعد استفاده مى‌شود در آن مى‌دمد.
و اين‌كه فرمود: ندا از مكانى نزديک است بدين جهت است كه ندا آن چنان به خلائق احاطه دارد كه به نسبت مساوى بگوش همه مى‌رسد، و افراد نسبت به آن دور و نزديک نيستند، چون ندا- همان‌طور كه گفتيم- نفخه
بعث و
کلمه حیات است.
مکارم شیرازی در
تفسیر نمونه می‌فرمایند:
آيۀ مورد بحث دربارۀ صيحۀ رستاخيز و مسألۀ
نفخ صور و خروج مردگان از
قبر است، روزى كه منادى از مكان نزديک ندا مى‌دهد و صدايش در
فضا پخش مى‌شود و همه مى‌شنوند، امّا اين منادى كيست؟
ممكن است ذات
پاک خداوند باشد كه اين ندا را مى‌دهد، ولى به احتمال قوی‌تر همان «
اسرافیل» است كه در «صور» مى‌دمد و در آيات قرآن، نه با نام، بلكه با تعبيرات ديگرى به او
اشاره شده است.
در آيه آمده است اين ندا، از مكان قريب به گوش مى‌رسد، اشاره به اين است كه اين صدا آن‌چنان در فضا پخش مى‌شود كه گويى بيخ گوش همه است و همه آن را يكسان از نزديک مى‌شنوند.
امروز ما با وسايل مختلف مى‌توانيم سخن گوينده‌اى را كه در نقطۀ دوردست از جهان سخن مى‌گويد از نزديک بشنويم، گويى در كنار دست ما نشسته و با ما سخن مى‌گويد، ولى آن روز بدون نياز به اين وسايل همه، صداى منادى
حق را كه فرياد رستاخيز برمى‌كشد در نزديكى خود مى‌شنوند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مناد»، ج۴، ص ۴۰۵.
