لَیْط (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَيْط (به فتح لام و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
چسبیدن و لاحق کردن است.
این کلمه دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
لَيْط (مثل عقل) چسبيدن و لاحق كردن است.
«
لاطَ الشَّيءُ بقَلْبِه: ألْصِق. لاطَ فُلاناً بِفُلانٍ : ألْحَقَهُ به.»
مواردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خلقت
آدم (علیه‌السلام) فرموده:
«جَمَعَ سُبْحانَهُ ... تُرْبَةً سَنَّها بالماءِ حَتَّى خَلَصَتْ، وَ لاطَها بِالبَلَّةِ حَتَّى لَزَبَتْ.» يعنى «بر آن
آب ريخت تا گلّ خالص گرديد و با رطوبت مخلوط كرد تا چسبناک گرديد.»
«لاط» در اين‌جا به معنى آميختن و لا حق كردن رطوبت به
خاک است.
درباره تعصّب‌هاى بى دليل فرمود:
«أَوْ حُجَّة تَليطُ بِعُقولِ السُّفَهاءِ غَيْرَكُمْ.» «يا دليلى كه به عقول احمقان شما مى‌چسبد و مورد قبول است.»
اين لفظ دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لیط»، ج۲، ص۹۵۶.
