لَیْط (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَيْط (به فتح لام و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
چسبیدن و لاحق کردن است. این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
لَيْط (مثل عقل) چسبيدن و لاحق كردن است. «لاط الشيءُ بقَلْبِه: ألْصِق. لاط فلاناً بفلانٍ : ألْحَقَهُ به.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خلقت آدم (علیه‌السلام) فرموده:
«جَمَعَ سُبْحَانَهُ ... تُرْبَةً سَنَّهَا بالمَاءِ حَتَّى خَلَصَتْ، وَلاَطَهَا بِالبَلَّةِ حَتَّى لَزَبَتْ.» «لاط» در اينجا به معنى آميختن و لا حق كردن رطوبت به
خاک است. يعنى «بر آن
آب ريخت تا گلّ خالص گرديد و با رطوبت مخلوط كرد تا چسبناک گرديد.»
(شرح‌های خطبه:
)
«أَوْ حُجَّة تَلِيطُ بِعُقُولِ السُّفَهَاءِ غَيْرَكُمْ.» «يا دليلى كه به عقول احمقان شما مى‌چسبد و مورد قبول است.»
(شرح‌های خطبه:
)
اين لفظ دو بار در «نهج البلاغه» يافته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لیط»، ج۲، ص۹۵۶.
