قَفْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَفْو (به فتح قاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آمدن در پى است.
تَقْفیه (به فتح تاء) به معنای تابع كردن و در پى قرار دادن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و اهل
صفّین از این واژه استفاده نموده است.
قَفْو (مثل عقل) به معنای آمدن در پى است. «
قفا اثرَهُ قُفوّاً: تبعهُ».
تَقْفیه به معنای تابع كردن و در پى قرار دادن است.
به مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) درباره رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فرموده است:
«فَقَفَّى بِهِ الرُّسُلَ، وَ خَتَمَ بِهِ الْوَحْيَ»؛
«
خداوند به وسيله او
پیامبران را
تعقیب كرد و او را در پى رسولان آورد و
وحی را با او تمام كرد..»
(شرح‌های خطبه:
ظاهرا درباره اهل صفّين فرموده است:
«اللَّهُمَّ فَإِنْ رَدُّوا الْحَقَّ فَافْضُضْ جَمَاعَتَهُمْ، وَ شَتِّتْ كَلِمَتَهُمْ ... وَ حَتَّى يُرْمَوْا بِالمَنَاسِرِ تَتْبَعُهَا الْمَنَاسَرُ، وَ يُرْجَمُوا بِالْكَتَائِبِ، تَقْفُوهَا الْحَلاَئِبُ»؛
«... تا آن‌گاه كه گروه‌ها پشت سر هم آنان را تير باران كنند و گروهى به يارى گروه ديگر با آنها به نبرد پردازن».
«حلبه» لشكرى است كه از هر طرف براى
نصرت كسى گرد آمده است يعنى كتائبى كه در پى آنها حلائب آيد معناى كلمات در «حلب» گذشت.
این ماده دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «قفو»، ج۲، ص۸۷۲.
