ایوب - بنا به نقل قاموس کتاب مقدس- در لغت عبری به معنای بازگشت کننده است. در قرآن مجید نیز گویا این معنا لحاظ شده است؛ زیرا در آیه ۴۳ سوره ص ، ایوب را به نام اواب وصف کرده است. نام آن حضرت که نمونه و مثل اعلای شکیبایی و استقامت به شمار می‌آید، در سوره‌های: نساء : ۱۶۳، انعام : ۸۴، انبیاء : ۸۳-۸۴، و ص : ۴۱-۴۴ ذکر شده است.
(وایوب اذ نادی ربه انی مسنی الضر وانت ارحم الراحمین فاستجبنا له فکشفنا ما به من ضر وآتیناه اهله ومثلهم معهم رحمة من عندنا وذکری للعابدین)؛ «و ایوب را(یاد کن) هنگامی که پروردگارش را ندا داد که به من آسیب رسیده است و تویی مهربانترین مهربانان. پس(دعای) او را اجابت نمودیم و آسیب وارده بر او را برطرف کردیم و کسان او و نظیرشان را همراه با آنان(مجددا) به وی عطا کردیم(تا) رحمتی از جانب ما و عبرتی برای عبادت کنندگان(باشد)».
(واذکر عبدنا ایوب اذ نادی ربه انی مسنی الشیطان بنصب وعذاب ارکض برجلک هذا مغتسل بارد وشراب ووهبنا له اهله ومثلهم معهم رحمة منا وذکری لاولی الالباب وخذ بیدک ضغثا فاضرب به ولا تحنث انا وجدناه صابرا نعم العبد انه اواب)؛ «و بنده ما ایوب را به یاد آور آنگاه که پروردگارش را ندا داد که شیطان مرا به رنج و عذاب مبتلا کرد. (به او گفتیم) با پای خود(به زمین) بکوب اینک این چشمه ساری است سرد و آشامیدنی. و(مجددا) کسانش را و نظایر آنها را همراه آنها به او بخشیدیم تا رحمتی از جانب ما و عبرتی برای خردمندان باشد. (و به او گفتیم) یک بسته ترکه به دستت برگیر و(همسرت را) با آن بزن و سوگند مشکن ما او را شکیبا یافتیم چه نیکوبنده‌ای به راستی او توبه کار بود».
