فَنَد (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

فَنَد (به فتح فاء و نون) از واژگان قرآن کریم به معنای كم عقلى است.

---

فَنَد (بر وزن فَرَس) به معنای كم عقلى و ضعف رأى است.
«فَنِدَ الرّجل‌ فَنَداً: خرف.»
تَفْنيد آن است كه كم عقلى و ضعف رأى را به كسى نسبت دهى‌.
فِنْد (به كسر فاء و سكون نون) به معنای كوه بزرگ است.

---

به مواردی از فَنَد که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - لا أَنْ‌ تُفَنِّدُونِ‌ (آیه ۹۴ سوره يوسف)

(قالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ لَوْ لا أَنْ‌ تُفَنِّدُونِ‌)
«پدرشان (یعقوب (علیه‌السّلام)) گفت: من بوى یوسف را استشمام می‌كنم، اگر در اشتباهم نشماريد و سفيهم ندانيد.»
يعنى اگر نگویيد كه سفیه شده و كم عقل گرديده است.

---

به موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

۳.۱ - فِنْداً - حكمت ۴۴۳ (درباره مالک اشتر)

امیر المؤمنین (علیه‌السّلام) درباره مالک اشتر (رحمه‌اللّه) فرموده:
«مَالِكٌ وَ مَا مَالِكٌ (وَ اللَّهِ) لَوْ كَانَ جَبَلًا لَكَانَ‌ فِنْداً.»
«مالک كيست مالک؟ اگر كوه بود، كوه بزرگى بود.»

---

اين لفظ در قرآن مجید فقط يک‌بار آمده است.

---