فَناء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَناء (به فتح فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای از بين رفتن است.
فَناء به معنای از بين رفتن است.
به موردی از
فَناء که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ • وَ يَبْقى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ) يعنى: «هر كه از جنّ و انس در روى زمين است فانى شدنى است، ولى پروردگارت كه داراى
جلال و
کرامت است می‌ماند.»
چون
سوره الرحمن درباره
جنّ و
انس است.
ظاهرا مراد از
مَنْ عَلَيْها جن و انس باشد.
فناء معدوم شدن نيست، زيرا موجود معدوم نمی‌شود؛ بلكه مقصود از بين رفتن
صورت و تركيب ظاهرى است.
همين‌كه انسانى مُرد و خاك شد، فناء شده است.
آيه:
(كُلُّ شَيْ‌ءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ) (همه چيز جز
ذات پاك او فانى مى‌شود.)
از آيه ما نحن فيه اعمّ است و در «وجه» خواهد آمد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فناء»، ج۵، ص۲۰۵.
