فَقیر (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَقير (به فتح فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
حاجتمند است و
حاجت یا
حاجت ذاتی است و یا به معنای نادارى و بىچيزى است.
فَقير حاجتمند است.
حاجت يك دفعه
حاجت ذاتی است، مثل:
(يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ) «اى مردم شما به
خدا محتاجيد و خدا اوست
بینیاز ستوده»؛ اين شامل حال همه است، حتى ميلياردرها، و يك دفعه به معنى نادارى و بىچيزى است، مثل:
(وَ مَنْ كانَ فَقِيراً فَلْيَأْكُلْ بِالْمَعْرُوفِ) (و آن كس كه نيازمند است، به طور شايسته و مطابق زحمتى كه مىكشد، از آن مصرف كند)
و
(فَكُلُوا مِنْها وَ أَطْعِمُوا الْبائِسَ الْفَقِيرَ) (پس از گوشت آنها بخوريد؛ و بينواى
فقیر را نيز
اطعام نماييد).
(إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساكِينِ وَ الْعامِلِينَ عَلَيْها ...) (
صدقات (
زکات) مخصوص نيازمندان و مستمندان و مأموران جمع آورى آن).
راجع به فرق
مسکین و فقير به «سكن» رجوع شود.
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فقر"، ج۵، ص۱۹۷.