فَوْت (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَوْت (به فتح فاء و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای از دست رفتن است،
تَفاوُت (به فتح تاء و ضم واو) به معنای تباعد دو چيز، و از دست دادن همديگر می‌باشد.
فَوْت به معنای از دست رفتن است.
راغب گفته، فوت، دور شدن چيزى است كه
درک آن ناممكن باشد.
تَفاوُت به معنى تباعد دو چيز و از دست دادن همديگر است.
به مواردی از
فَوْت که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لَوْ تَرى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ) «ای‌كاش ببينى آن‌گاه كه به
فزع (
مرگ) افتادند و فوت از گرفتارى نيست و گرفته شدند از مكان نزديک.»
يعنى: «آن‌گاه قدرت كنار شدن از
عذاب و گرفتارى را ندارند.»
(لِكَيْلا تَحْزَنُوا عَلى ما فاتَكُمْ وَ لا ما أَصابَكُمْ) «تا غمگين نباشيد بر آن‌چه از دستتان رفته و نه به مصيبتى كه به شما رسيده است.»
(الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَماواتٍ طِباقاً ما تَرى فِي خَلْقِ الرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرى مِنْ فُطُورٍ) «خدایی‌كه
هفت آسمان را طبقه طبقه و روی هم آفريد. در خلق خدا تفاوت نخواهى ديد و آنها يكديگر را از دست نمی‌دهند و از همديگر كنار نمی‌شوند بار ديگر بنگر و دقّت كن آيا شكافى كه حاكى از تفاوت است مى‌بينى.»
در
خلق خدا تفاوت نيست يعنى موجودات
عالم هيچ يک آن ديگرى را فَوت نمی‌كند و از دست نمی‌دهد.
اگر در موجودات عالم دقت كنيم، خواهيم ديد مثل حلقات زنجير همه در پى هم‌اند و از همديگر دور و كنار نيستند،
آفتاب مى‌تابد،
دریاها تبخير می‌شوند،
ابرها بوجود می‌آيند، جريان
جوّ آنها را به خشكی‌ها ميراند،
باران‌ها می‌بارند، دانه‌ها می‌رويند،
نعمت‌ها به دست مردم می‌رسند، باكتری‌ها فضولات را تجزيه كرده، به مواد كانى و اصلى تبديل می‌كنند، عده‌اى از بين می‌روند، ديگران جاى آنها را می‌گيرند. اين روش در تمام موجودات اعمّ از كوچک و بزرگ جارى است.
لذا ابتدا فرموده: «خدایی‌كه
هفت آسمان را طبقه طبقه و روی هم آفريد.» بعد به طور عموم می‌گويد: «در خلق خدا تفاوت نخواهى ديد و آنها يكديگر را از دست نمی‌دهند و از همديگر كنار نمی‌شوند بار ديگر بنگر و دقّت كن آيا شكافى كه حاكى از تفاوت است مى‌بينى؟.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فوت»، ج۵، ص۲۰۶.
