فَهْم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَهْم (به فتح فاء و سکون هاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
علم و دانستن است.
از مشتقات این واژه در
آیات قرآن تَفْهيم (به فتح تاء و سکون فاء) به معنای دانا كردن است.
اين لفظ يک‌بار بيشتر در قرآن نيامده است.
فَهْم علم و دانستن است.
«فَهِمَهُ فَهْماً عَلِمَهُ وَ عَرَفَهُ بِقَلْبِهِ» و آن متعلق به معانى است نه ذوات.
گويند: «فَهِمْتُ الكلام» ولى «فَهِمْتُ الرّجل» صحيح نيست، بلكه «عرفت الرّجل» درست است.
تَفْهيم: دانا كردن است.
به موردی از
فَهْم که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَفَهَّمْناها سُلَيْمانَ وَ كُلًّا آتَيْنا حُكْماً وَ عِلْماً) يعنى: «فتواى مسئله را به
سلیمان تفهيم كرديم و به هر دو از
داود و سليمان، علم و
حکمت داديم.»
ضمير «ها» به
حکومت و
فتوی راجع است.
اين لفظ يک‌بار بيشتر در
قرآن نيامده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فهم»، ج۵، ص۲۰۵-۲۰۶.
