غریب (فقه)

غریب، به دور افتاده از وطن یا شخص مسافر را می‌گویند.

فهرست مندرجات

۱ - کاربردفقهی
۱.۱ - در تجارت
۱.۲ - در شهادت
۲ - پانویس
۳ - منبع

۱ - کاربردفقهی

از آن به مناسبت در باب تجارت و شهادات نام برده‌اند.

۱.۱ - در تجارت

چنانچه بازرگانی غریب برای فروش، کالایی به شهری بیاورد، به قول مشهور، وکیل شدن یکی از شهروندان از طرف او برای فروختن کالایش کراهت دارد.

گواهی ذمی‌ای که هم کیشانش او را عادل و صالح می‌دانند، در خصوص وصیّت مسلمان، در صورت یافت نشدن مسلمانی عادل برای شهادت، پذیرفته می‌شود، برخی قدما پذیرش شهادت او را مشروط به غریب بودن وصیت کننده دانسته‌اند.

۲ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ مستند الشیعة، ج۱۴، ص۳۳.
۲.	↑ جواهر الکلام، ج۲۲، ص۴۶۱.
۳.	↑ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۱۹ -۲۰.
۴.	↑ الکافی فی الفقه، ص۴۳۶.
۵.	↑ المبسوط، ج۸، ص۱۸۷.

۳ - منبع