عَشیرَه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَشیرَه (به فتح عین و کسر شین) از
واژگان قرآن کریم به معنای
خانواده است.
عَشیرَه به معنای
خانواده است.
راغب گويد: عشيره اهل رجل و خانواده اوست كه به وسيله آن‌ها زياد می‌شود و براى او به منزله عدد كامل می‌شوند كه
عشره عدد كامل است.
ديگران آن‌را اقوام نزديک پدرى يا
قبیله گفته‌اند،
«عَشِيرَةُ الرَّجُلِ بَنُو أَبِيهِ الْأَدْنَوْنَ أَوْ قَبِيلَتُهُ».
به مواردی از
عَشِيرَه که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ.) (و نخست خويشاوندان نزديكت را انذار كن.)
(قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ عَشِيرَتُكُمْ.) (بگو: «اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طايفه شما.)
بايد دانست كه پدران، فرزندان و برادران داخل در عشيره نيستند به قرينه این آیه، مگر آن‌كه گفته شود عَشِيرَتُكُمْ ذكر
عامّ بعد از
خاص است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عشیره»، ج۵، ص۱.
