عداوت (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عداوت:(بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ) «عداوت» در اصل، از مادّه «
عدو»
به معناى تجاوز مى‌آيد.
(وَ مِنَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّا نَصَارَى أَخَذْنَا مِيثَاقَهُمْ فَنَسُواْ حَظًّا مِّمَّا ذُكِّرُواْ بِهِ فَأَغْرَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَ الْبَغْضَاء إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ سَوْفَ يُنَبِّئُهُمُ اللّهُ بِمَا كَانُواْ يَصْنَعُونَ) (و از كسانى كه مى‌گفتند: «ما
نصرانی و ياور
مسیح هستيم» نيز پيمان گرفتيم؛ ولى آنها بخش مهمّى از آن‌چه را به آنان تذكر داده شده بود به دست فراموشى سپردند؛ از اين رو در ميان آنها، تا روز قيامت، و پايان دنيا دشمنى و كينه افكنديم. و
خداوند، در
قیامت آنها را از نتايج اعمالشان آگاه خواهد ساخت.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: اين عداوت و بغضا كه خداى تعالى نام برده جزء ملكات راسخه امت‌هاى مسيحى شده و در دل آنها ثابت و پايدار گرديده است، هم چنان كه آتش آخرت هم سرنوشت حتمى آنها است، و از آن مفرى ندارند، هر چه بخواهند از غمى از غم‌هاى آن رها شوند دوباره به آن اندوه برگردانده مى‌شوند و به ايشان گفته مى‌شود بچشيد عذاب حريق و سوزنده را.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عداوت »، ص۳۷۴.
