تقریباً همه مفسران اهل سنت به جز شافعی در احکام القرآن و شماری دیگر، آیات فقهی قرآن را به ترتیب سور و آیات قرآن تفسیر کرده‌اند؛ یعنی از «بسم الله الرحمن الرحیم» سوره فاتحه آغاز کرده و تا آخرین سوره مشتمل بر حکمی فقهی ادامه داده‌اند؛ اما احکام القرآن شافعی به صورت موضوعی تنظیم شده و مشتمل بر موضوعات ذیل است: تفسیر آیات متفرقة، فی الطهارة و الصلاة، فی الزکاة، فی الحج، فی البیوع و المعاملات، فی قِسم الفیء و الغنیمة و الصدقات، فی النکاح و الصَداق، فی الطلاق و الرجعة، فی العدة و الرضاع و النفقات، فی الجراح و ما إلیه، فی قتال أهل البغی، فی الحدود، فی السیر و الجهاد، فی الصید و الذبائح، فی الأیمان، فی القضایا و الشهادات، فی القرعة و العتق و الولاء و الکتابة و تفسیر آیات متفرقة أُخری.
ترتیب موضوعات در کنز العرفان نیز با اندکی تفاوت نسبت به فقه القرآن راوندی بدین شرح است: طهارت، صلات، صوم، زکات، خمس، حج، جهاد، مکاسب، بیع، دَیْن، رهن، ضمان، صلح، وکالت، کتاب فیه جملة من العقود، نکاح، مطاعم و مشارب، مواریث، حدود، جنایات، قضا و شهادات.
از جهت جامعیت یا اختصاصی بودن که در این جهت نیز فقهای شیعه و اهل سنت دو روش متفاوت را برگزیده‌اند: روش نخست که بیش‌تر فقهای شیعه و سنّی در این موضوع انتخاب کرده‌اند آن است که از آیات فقهی قرآن جداگانه بحث کرده و کتاب‌های مستقلی را به آن اختصاص داده‌اند. روش دوم آن است که از آیات فقهی قرآن همراه با دیگر آیات و مباحث غیر فقهی بحث کرده‌اند که از این تفاسیر بیش‌تر به «تفاسیر جامع» یاد می‌شود. برخی از این تفاسیر بدون اختصاص بخش یا عنوانی خاص به طرح مباحث فقهی آیات پرداخته‌اند؛ مانند التبیان فی تفسیر القرآنشیخ طوسی (م. ۴۶۰ ق.) و مجمع البیانطبرسی (م. ۵۴۸ ق.) از شیعه و الجامع لاحکام القرآنقرطبی (م. ۶۷۱ ق.) و التفسیر الکبیرفخر رازی (م. ۶۰۶ ق.) از اهل سنت؛ ولی برخی دیگر برای مباحث فقهی آیات، بخش و عنوان ویژه‌ای را اختصاص داده‌اند؛ مانند مواهب الرحمانعبدالاعلیسبزواری از علمای معاصر شیعه و التفسیر المنیروهبة الزحیلی از فقهای معاصر اهل سنت.
