ضاحیَه (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَاحِيَه (به فتح ضاد و کسر حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ناحیه اطراف شیء است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره حوادث آينده و
دعا برای بارش
باران از این واژه استفاده نموده است.
ضَاحِيَه به معنای ناحیه اطراف شیء آمده است.
مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۱۳۸ درباره حوادث آينده فرموده است:
«كأَنَّي بِهِ قَدْ نَعَقَ بِالشّامِ، وَ فَحَصَ بِراياتِهِ في ضَواحي كوفانَ.» «گويا او را مى‌بينم كه ندا را از
شام بلند كند، پرچم‌هايش را در اطراف
کوفه به اهتزاز درآورد.»
در
خطبه ۱۰۰ هم همین کلمات تکرار شدند، می فرمایند:
«قَدْ نَعَقَ بِالشّامِ، وَ فَحَصَ بِراياتِهَ في ضَواحي كوفانَ.» «گویا می‌بینم رئیس ضلالت را که در شام نعره کشیده و پرچم‌هایش را در نواحی کوفه پخش کرده است.»
«ضواحی کوفان» یعنی ناحیه‌های کوفه.
امام (صلوات‌الله‌علیه) موقع دعا برای بارش باران فرموده است:
«وَ تَسْتَعينُ بِها ضَواحينا.» «و سرزمين‌هاى دورتر از ما نيز با آن بهره‌مند گردند.»
این ماده سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضاحیه»، ج۲، ص۶۵۸.
