صَوْمَعَه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَوْمَعَه (به فتح صاد، میم، عین و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای دیر است.
صَوْمَعَه آن بنایی بوده که
راهبان نصاری در صحراها و کوه‌ها ساخته و در آن عزلت گزیده و
عبادت می‌کردند.
این لفظ در
قرآن مجید فقط یک بار به کار رفته است.
صَوْمَعَه به معنای دیر است.
صَوامِع جمع
صومعه، دیر راهبان نصاری است که در صحراها و کوه‌ها ساخته و در آن عزلت گزیده و عبادت می‌کردند. در
اسلام از آن نهی شده است.
راغب اصفهانی می‌گوید:
صومعه هر بنایی است که سقف آن به صورت گنبد پوشیده شود.
به موردی از
صَوْمَعَه که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ) (و اگر
خداوند بعضى از مردم را به وسيله بعضى ديگر دفع نكند، ديرها و معابد
یهود و نصارى، و مساجدى كه نام خدا در آن بسيار برده مى‌شود، ويران مى‌گردد.)
این لفظ در قرآن فقط یک بار به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صومعه»، ج۴، ص۱۵۳.
