صَلْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَلْی (به فتح صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ملازمت و دخول است و همچنین به معنای بریان شدن، سوختن، چشیدن عذاب نیز گفته‌اند.
حضرت علی (علیه‌السلام) در هنگام مشورت دادن به
عمر بن خطاب و توصيه به
تقوا از این واژه استفاده نموده است.
صَلَی به معنای ملازمت آمده است. «صلی الرجل النار: لزمها»
همچنین به معنای بریان شدن «صَلَى اللَّحمَ صَلْياً: شَوَاهُ»
دخول، سوختن، چشیدن عذاب نیز گفته‌اند و مراد از آن در موارد استعمال دخول و ملازمت است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) آن‌گاه که عمر بن خطاب با آن حضرت در رفتن به جنگ ایران مشورت کرد امام (صلوات‌الله‌علیه) صلاح ندانست و در ضمن کلامی فرمود:
«فَكُنْ قُطْباً، وَاسْتَدِرِ الرَّحَا بِالْعَرَبِ، وَأَصْلِهِمْ دُونَكَ نَارَ الْحَرْبِ» «تو مانند قطب آسیاب باش و آسیاب را با عرب بچرخان و آنها را داخل آتش جنگ کن نه خودت را.» «اصلهم»
فعل امر است از «أَصْلاء»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) هنگام توصيه به تقوا فرموده است:
«وَأَعْظَمُ مَاهُنَالِكَ بَلِيَّةً نُزُلُ الْحَمِيم، وَتَصْلِيَةُ الْجَحِيمِ» (و بزرگترين
بلا در آن‌جا آب سوزان، آتش
دوزخ و برافروختگى شعله‌ها و نعره‌هاى آتش است.)
«تَصْلِيَة» انداختن است توأم با لزوم و ماندن.
این ماده دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صلی»، ج۲، ص۶۴۶.
